Hannah

Ik ben beginnen voetballen op mijn 8ste. Mijn broers speelden allebei en alles wat zij deden, wou ik ook doen. Zo werd ik verliefd op de sport en ben ik gewoon blijven spelen. Nu speel ik voor het nationaal team van Nieuw-Zeeland en in de Dammallsvenska League (de vrouwenreeks) in Zweden.

Toen ik 20 was, kwam ik uit de kast bij één van mijn teamgenoten (en één van mijn beste vriendinnen) tijdens een tournee van ons nationaal team Nieuw-Zeeland in 2012. Het was een geheim dat zwaar begon te wegen en het was erg stresserend om niet te kunnen praten over mijn persoonlijk leven met mijn nauwe omgeving. Op een nacht stuurde ik haar een bericht toen ik in mijn kamer van het hotel zat, en niet veel later stond ze voor mijn deur. We hadden een heel openhartig gesprek. Ze liet me voelen dat ik mezelf kon aanvaarden en verzekerde me dat het helemaal oké was om open en eerlijk te zijn over wie ik was en ik me niet hoefde te schamen.

Wees nooit bang om je goed te voelen in je eigen vel en probeer je niet te schikken voor de baat van anderen. Wees jezelf, wat er ook gebeurt.

Ik was ook erg bang voor de reacties van de supporters. En velen zullen misschien geschrokken zijn, maar wat uiteindelijk het belangrijkste is, is dat ik me goed en zelfzeker voel in mijn eigen vel. En dat ik anderen kan tonen dat dit is wie ik ben en dat ik er trots op ben. Ik heb geen negatieve reacties ontvangen, ook al verwachtte ik die. Ik denk dat als je in de kast zit, je het allerergste verwacht, maar ik was echt aangenaam verrast door iedereens reacties.

Op dat moment wist ik dat andere teamgenoten openlijk holebi waren, naar hen keek ik op. En ook grote namen zoals Megan Rapinoe en Abby Wambach waren ongetwijfeld grote rolmodellen. Ook nu zijn er andere teamgenoten openlijk uit de kast. Zien dat relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht geaccepteerd en genormaliseerd werden, hielp me echt om me beter en zelfzekerder te voelen bij mijn coming out. De heteronormativiteit waarmee we in onze maatschappij continu geconfronteerd worden, zorgt voor zoveel twijfel en angst om je goed te voelen om iemand te zijn die buiten die standaarden valt. Daarom maakte het zo’n groot verschil voor mij om in een accepterende teamomgeving te zijn.

Wat sponsoring betreft, heb ik nooit iets negatief zien gebeuren bij andere openlijke holebi-teamgenoten. Dat wetende, maakte het wel iets makkelijker. Als ik er nu over nadenk, ben ik er zeker van dat veel professionele atleten die uit de kast zijn een risico lopen, afhankelijk van de sponsor en hoe ze het product willen verkopen.

Uit eigen ervaring zou ik zeggen dat het veel makkelijker is om in een teamsport uit de kast te komen. Zeker in teams met een hoog level van acceptatie, zoals de teams waarvoor ik speelde, waar holebi’s genormaliseerd zijn. Een coming-out is een ongelooflijk gevoelige en kwetsbare ervaring, en wanneer je steunende en sterke mensen rond jou hebt die dezelfde ervaring hebben meegemaakt, maakt dat een groot verschil. Ik heb het gevoel dat wanneer je in de kast zit als individuele sporter, je je eerder geïsoleerd zal voelen en de steun moeilijker te vinden is.

Ik denk dat vrouwenvoetbal subculturen genereert waar het 100% normaal is om openlijk holebi te zijn, naast heteroseksualiteit, of biseksualiteit, of eender welke vorm van identiteit.

Vrouwenvoetbal (en zelfs vrouwensport in het algemeen) kan een zeer veilige en normaliserende omgeving zijn voor holebi’s, of toch naar mijn ervaring. Ik denk wel dat spelers van landen waar homoseksualiteit helemaal niet getolereerd wordt er een andere mening op nahouden – Daarom ben ik erg dankbaar uit Nieuw-Zeeland te komen, een zeer liberale en cultureel diverse natie.

Tijdens het opgroeien in Nieuw-Zeeland (in mijn tienerjaren), was ik omringd door heteronormativiteit, maar ik wist dat er niets onnatuurlijks was aan holebi-zijn. Eens ik meer zeker werd van mijzelf, wist ik echt niet welke reacties ik moest verwachten van mijn vrienden en familie, simpelweg omdat het nog steeds de gangbare manier van zaken is in onze samenleving om heteroseksualiteit te promoten – en die sociale voorschriften komen voornamelijk van de media, historische tradities en religie. Maar omdat Nieuw-Zeeland zo’n divers en liberaal land is, heb ik altijd geleerd en begrepen dat homoseksualiteit helemaal niet verkeerd is. Het was pas toen ik naar Amerika verhuisde dat ik echt het verschil zag en ik dankbaar ben om uit een land als Nieuw-Zeeland te komen. Heteronormativiteit, stereotypen en labelling zullen altijd vaak voorkomen, maar ik denk dat de wereld voortdurend verandert en meer accepterend en diverser wordt tegenover identiteiten en seksuele geaardheid.

Een lesbische vrouw in voetbal wordt vaak gezien als cliché, maar ik denk dat vrouwenvoetbal (en vrouwensport in het algemeen) gewoon subculturen genereert waar het 100% normaal is om openlijk holebi te zijn, naast heteroseksualiteit, of biseksualiteit, of eender welke vorm van identiteit. Eigenlijk ervaar ik dat labels niet echt bestaan – mensen hebben gewoon een relatie met elkaar, en identiteit en aantrekking is gewoon meer fluïde, tegenover hoe de maatschappij het strikt omschrijft. Ik denk dat deze cultuur veel gezonder is, waar er minder druk is om te voldoen aan standaarden en je te schikken aan eisen, waar mensen zichzelf en anderen meer kunnen ontdekken. Het laat mensen ook toe om meer open-minded te worden.

Ik geloof graag dat mijn club ook open is tegenover transgender atleten. Ik denk niet dat er in enige club waar ik heb gespeeld een transgender persoon was. Maar de manier waarop diverse identiteiten genormaliseerd worden, vermoed ik dat iedereen die zich als transgender identificeert, geaccepteerd zou worden zoals een ander. Ik zou hetzelfde denken voor vrouwenvoetbal in het algemeen, als een globaal diverse sport. Ikzelf ben er zeker oké mee om een transgender in mijn team of bij de tegenpartij te hebben. Iedereen verdient het om te zijn wie ze zijn.

De heteronormativiteit waarmee we in onze maatschappij continu geconfronteerd worden, zorgt voor zoveel twijfel en angst om je goed te voelen om iemand te zijn die buiten die standaarden valt.

Ik merk zeker een evolutie in LGBTQI in sport. Denk maar aan hoe de wereld al is gegroeid wat betreft gelijkheid om te trouwen en de rechten van LGBTQ-individuen, ook sport is hierin mee geëvolueerd. Atleten zijn opener geworden en trots op wie ze zijn, en dat is erg belangrijk omdat ze een publiek platform hebben.

Als atleet, en zeker op het hoogste niveau, heb je een groot publiek platform om een voorbeeld te stellen, zeker voor jongeren. In zo’n invloedrijke positie out en open zijn over mijn identiteit is superbelangrijk omdat ik het belang van ‘jezelf accepteren en omarmen wie je bent’ kan promoten. Ik kan opkomen tegen de vele negatieve opinies en stereotypen over diegene die anders zijn. Holebi-zijn maakt je niet minder atleet, of minder mens, ondanks dat je sociaal bestempeld wordt als een minderheid. Dus probeer nooit iemand te zijn die je niet bent, wees nooit bang om je goed te voelen in je eigen vel en probeer je niet te schikken voor de baat van anderen. Wees jezelf, wat er ook gebeurt.