Ik begon met rugby tijdens mijn studentenperiode in 2010 bij de hogeschool van Columbia. In mijn jeugd en het middelbaar speelde ik voetbal en had toen zelfs nog nooit van rugby gehoord. Bij toeval ging ik als student ooit naar een rugbymatch van een vriend kijken waarbij de sport meteen mijn interesse wekte. De kapitein van het vrouwenteam zag mijn belangstelling en nodigde me uit om eens te komen trainen. Ik besliste om het een kans te geven en werd meteen verliefd op de sport. Mijn plan was om een medische opleiding te gaan studeren, maar door enkele snelle ontwikkelingen in mijn leven werd ik opeens geselecteerd voor het Braziliaanse nationale rugbyteam. Ik woon nu sinds 2014 in Brazilië.
Ik ben heel trots dat ik Brazilië kon vertegenwoordigen op de Pan-Amerikaanse Spelen in 2015, de Olympische Spelen in Rio in 2016 en de wereldbeker in 2018. Het jaar 2016 was een keerpunt voor mij in de sport, omdat ik opeens heel veel media-aandacht kreeg toen Marjorie me ten huwelijk vroeg op de Olympische Spelen in Rio. Sindsdien besef ik welke impact sport kan hebben en ontdekte ik het platform dat ik als atleet heb om op te komen voor bepaalde doelen. Ik hoop dat ik mijn familie en land trots kan blijven maken en dat ik rugby kan gebruiken om vrouwen en meisjes te tonen dat we sterk en veerkrachtig zijn.
Omdat ik geboren en opgegroeid ben in de Verenigde Staten heb ik een interessant perspectief om mijn ervaringen in beide landen met elkaar te vergelijken. De USA is echt op de goede weg, ze erkennen LGBTQI atleten en verdedigen hen (zoals bij de Olympische delegaties). Ze promoten gelijke rechten en de wettelijke bescherming voor de LGBTQI community. In Brazilië daarentegen zijn weinig atleten uit de kast en het land heeft nog heel veel werk bij het beschermen van de holebi’s en transgenders, ook al zijn sommige rechten gewaarborgd door de wet.
HELPEN VAN ANDEREN
Tijdens mijn hogeschoolperiode begon ik mezelf meer te accepteren, en kwam ik uit de kast op 19-jarige leeftijd. Maar eigenlijk moeten LGBTQI mensen zich continu outen in deze huidige heteronormatieve samenleving en moeten we onze identiteit steeds opnieuw bevestigen. Daarom probeer ik zo openlijk mogelijk te zijn als ik kan, om anderen te helpen begrijpen dat mijn identiteit en mijn relatie met mijn vrouw Marjorie heel normaal zijn.
Niet enkel in mijn privéleven, maar ook in mijn professionele carrière besliste ik om uit de kast te komen, want ik groeide op zonder een rolmodel om naar op te kijken. En het zou een wereld van verschil geweest zijn in eigen mijn leven, mijn eigen proces van zelfontdekking en zelfacceptatie. Als ik ook maar één persoon kan tonen dat het mogelijk is om gelukkig en succesvol te zijn, om van jezelf te houden en zelfs je land te vertegenwoordigen én ook nog eens tot de LGBTQI community te behoren – dan was het de moeite waard om als atleet uit de kast te komen.
Gelukkig heb ik altijd ploegmaats gehad die mij hard steunen en accepteren. Een van de fantastische aspecten in rugby is dat we vijf hoofdregels hebben; één hiervan is respect hebben voor elkaar. Dus als openlijke lesbische atleet heb ik nooit negatieve reacties gekregen van mijn clubs of teams. Toen Marjorie mij ten huwelijk vroeg tijdens de Olympische Spelen in Rio heeft zelfs de internationale rugbybond dit gesteund. En verder hebben ze ook een akkoord ondertekend om homofobie in sport te bestrijden.
OVERWELDIGENDE REACTIES
Ik was wel vrij bezorgd over een mogelijke negatieve weerslag na het aanzoek, en we kregen ook enkele negatieve commentaar (bijvoorbeeld dat de Spelen geen geschikte plaats of tijdstip zijn voor dergelijk aanzoek en dat lesbisch zijn een zonde is etc). Maar we kregen veel meer positieve, steunende reacties en bedankingen zodat ze de negatieve commentaren in grote aantallen overtroffen. “In Brazilië zijn weinig atleten uit de kast en het land heeft nog heel veel werk bij het beschermen van de holebi’s en transgenders, ook al zijn sommige rechten gewaarborgd door de wet.”
Het idee dat sponsors misschien zouden afhaken, was ook iets waaraan ik dacht, maar ik voelde me gesterkt door de waarden van de rugbysport en de positie van de rugbybond. Ik heb geen individuele sponsors, maar enkele Braziliaanse sponsors van het nationale team (Bradesco, Accor hotels) hebben zich positief geuit voor diversiteit en respect. Dat is echt geweldig.
Het lijkt alsof steeds meer atleten zich goed genoeg in hun vel voelen om uit de kast te komen en zichtbaar te zijn. Toch lijkt het alsof we nog meer moeten opspreken over wie we zijn. Zwijgen is altijd in het voordeel van het status quo, in dit geval de heteronormativiteit. Ik hoop dat op een dag de LGBTQI-gemeenschap in de sport zo geaccepteerd en normaal is dat onze geaardheid oninteressant en achterhaald is.
___
Volg Izzy op Facebook, Twitter en Instagram
