Joanna

DE WERELD ROND

Al sinds 6-jarige leeftijd is Joanna Lohman helemaal in de ban van voetbal. Eerst speelde ze bij een jongensteam dat gecoacht werd door de moeder van haar beste vriend. “Voor mij startte het eigenlijk als een manier waarop ik mijn teveel aan energie kon kwijtgeraken en tijd kon spenderen met mijn vrienden. Maar het groeide al snel uit tot mijn roeping.”

In haar 13-jaar lange carrière speelde ze in de U.S.A., Japan, Cyprus en Spanje, en de jaren dikken nog aan. “Ik ben 35 en ik speel nog steeds, ook al is het enorm moeilijk om in het vrouwenvoetbal zo lang carrière te maken. Het betekent vooral dat je gezond moet blijven en zorg moet dragen voor je lichaam.”

In elk team waar Joanna speelde, droeg ze telkens haar steentje bij en hielp de sport wereldwijd te groeien. Terwijl inspireerde ze over de hele wereld talloze mensen. Ook nu heeft ze nog enkele doelen voor ogen: “In de toekomst wil ik blijven streven naar persoonlijke groei. En omdat ik het hele seizoen out was met een kruisbandblessure, hoop ik om gezond te blijven. Ik wil mijn team zowel op als naast het veld helpen, op welke manier dan ook.” – Van toewijding gesproken…

EERLIJK EN OPRECHT

Joanna identificeert zich als holebi, als lesbienne. “Mijn gendervoornaamwoorden zijn zij en haar, maar ik denk dat ik meer neig naar genderneutraal. Als ik in de spiegel kijk, zie ik geen gender, ik zie gewoon een mij“. Ze kwam uit de kast bij het einde van haar middelbare school toen ze net naar een nieuwe fase in haar leven overging. “Ik keek niet achterom en eens ik het professioneel niveau bereikte, was ik zo comfortabel met en trots op mezelf dat er nooit echt over gesproken moest worden. Mijn persoonlijkheid, mijn stijl en mijn wezen straalden het helemaal uit.”

“Als vrouw met een mohawk en vrij duidelijke spieren, zijn mensen vaak bang van de manier waarop ik mezelf toon omdat het indruist tegen de gendernormen.”

Toen Joanna 21 jaar was en zichzelf volledig aanvaardde, wou ze 100% deze persoon zijn – eerlijk en oprecht. Zo was haar beslissing om uit de kast te komen iets zeer natuurlijk. Het betekende dat ze open was tegenover de mensen waar ze om gaf. Ze zegt: “Sindsdien heb ik er werk van gemaakt om op te komen voor waar ik in geloof en trots te zijn op elk element van mijn persoonlijkheid. En zo zou ik het allemaal opnieuw doen. Ik denk dat elke beslissing die ik in het verleden heb gemaakt, bijdraagt tot wie ik nu ben. Ik ben echt trots op wie ik ben en op de ongelooflijke weg die me hiertoe geleid heeft.”

 

STEUN VAN DE CLUB

Op vlak van holebi-zijn, heeft Joanna weinig negatieve ervaringen meegemaakt. “Mijn club steunt de holebi-gemeenschap erg hard, ik voel me als openlijke professionele holebi-atlete 100% gesteund door de Washington Spirit. Vrouwenvoetbal is een heel tolerante omgeving en ik heb het geluk om elke dag op mijn werk geliefd te zijn voor exact wie ik ben. Ik zal deze positie nooit als vanzelfsprekend beschouwen.”

“Al denk ik dat ik tegenstand krijg voor hoe ik kies om mijn gender te uiten. Als vrouw met een mohawk en vrij duidelijke spieren, zijn mensen vaak bang van hoe ik mezelf toon omdat het indruist tegen de gendernormen.” Hierdoor wordt Joanna regelmatig aangestaard en vindt ze het vaak oncomfortabel om in een vrouwentoilet of -kleedkamer binnen te wandelen. “Maar ook al is het oncomfortabel, toch houdt het mij niet tegen en zal het mij ook niet tegenhouden om mijzelf te uiten op de manier dat ik doe. De definitie van hoe een vrouw eruit ziet, wil ik verbreden. Ik wil stereotypen uitdagen. Ik wil een pionier zijn zodat de wereld een meer diversere kijk krijgt van de mensheid,” zegt ze.

“Ik voel me als openlijk professionele holebi-atlete 100% gesteund door de Washington Spirit. Ik heb geluk om elke dag op mijn werk geliefd te zijn voor exact de persoon die ik ben.”

Een lesbische vrouw die voetbalt, wordt vaak gezien als een cliché, maar dit stoort Joanna niet. “Ik ben wie ik ben. Ik zal er mij niet voor verontschuldigen, noch het stereotiep schuwen. Ik denk dat hoe comfortabeler ik ben, hoe comfortabeler anderen ermee zijn. Dan stoppen ze met mij te zien als een “lesbische vrouw” en zien ze een mens die dezelfde behoefte heeft om zich verbonden en geliefd te voelen, het gevoel te hebben erbij te horen.”

Toen ze besefte dat ze holebi was, zei Joanna “mensen moeten me gewoon nemen of laten”. Een dosis zelfvertrouwen waar we van houden! Dus vroegen we ons af… hoe krijg je zoveel vertrouwen? “Ik denk dat het komt omdat ik zo vaak op mijn gezicht gegaan ben en mijzelf steeds terug opgepakt heb. Als atleet brengt elke training en wedstrijd een kans op winst of verlies. Je moet leren met beide om te gaan. Je leert dat verliezen je geen “loser” maakt. Het is geen definitie van wie je bent. Ik ben ook al uit de ploeg gevallen, geblesseerd geweest, geweigerd geweest… maar deze momenten bouwen je veerkracht en sterkte omdat je gedwongen wordt om het probleem op te lossen, je aan te passen of jezelf heruit te vinden.”

 

STREVEN NAAR VERBETERING

Voor Joanna is het persoonlijk enorm belangrijk om op te komen voor gelijkheid. “Het platform om als professionele atleet invloed te hebben op een ander mens is ongeëvenaard. Ik denk dat het elke atleet z’n recht is om diens platform te gebruiken hoe die wil. We moeten allen onze gevechten verstandig kiezen. Maar ik wil mijn platform gebruiken om anderen te inspireren en te pleiten voor gelijkheid. Ik wil elke fan die naar een wedstrijd komt, laten voelen dat ze behoren tot iets speciaals – tot de vrouwenvoetbalgemeenschap – en laten voelen dat hun bijdrage waardevol is.” Sport heeft de kracht om de wereld te veranderen en Joanna wil deel uitmaken van die positieve verandering. Daarom gebruikt ze haar platform continu om te streven naar verbetering. “Ik besef dat mijn beroep een geschenk is. Ik mag doen waar 99,9999% van de vrouwen wereldwijd geen enkele kans toe hebben om te doen. Ik ben bevoorrecht en ik zie dit privilege als een verantwoordelijkheid om op te staan voor anderen die niet veilig zijn om dit te doen. Ik wil een stem zijn voor de velen die het zwijgen opgelegd worden.” Toen ze zelf jonger was, waren Billie Jean King en Martina Navratilova zulke stemmen voor haar.

“Voor mij persoonlijk is het enorm belangrijk om op te staan. Het platform om als professionele atleet invloed te hebben op een ander mens is ongeëvenaard. Ik wil dit platform gebruiken om anderen te inspireren en te pleiten voor gelijkheid.”

Over holebi’s en transgenders in het voetbal zegt ze: “Bij de vrouwen hebben we enorme vooruitgang geboekt op vlak van acceptatie en bewustwording. Bij de mannen daarentegen heerst er nog steeds een sterk sociaal stigma.” Toch is ze blij met de evolutie binnen de sportwereld in het algemeen: “Je ziet veel meer vrouwelijke atleten die zich veilig genoeg voelen om uit de kast te komen en zichzelf te zijn. Je ziet ook sportmerken die holebi-atleten omarmen en veel liga’s, sporten en teams die hetzelfde doen. Ik besef echter dat dit vooral in Amerika is en dat we wereldwijd nog een lange weg te gaan hebben. Daarom is het bestaan van organisaties zoals Out For The Win, die namens ons pleiten, uitermate belangrijk.”

Als je je nog meer wil laten inspireren, heeft Joanna nog een laatste boodschap voor jou: “Je bent prachtig en waardevol. Zie jezelf onvoorwaardelijk graag en weet dat, wat de situatie ook is of hoe hard het wordt, je niet alleen bent.”

 

Volg Joanna op www.joannalohman.com and instagram.com/joannalohman15/