Nikki

 

Mijn opa liet mij tennissen vanaf het moment ik kon rechtstaan. Toen ik in het vakantiehuis van mijn grootouders verbleef, tenniste ik elke dag. Ik stond altijd vroeg op om het veld te boeken, want dat moest je iedere dag opnieuw doen. Hij leerde mij ook rugby, voetbal, cricket en nog tal van andere sporten spelen in de tuin. Een hockeystick nam ik op toen ik zo’n vier à vijf jaar was aan de zijlijn van het veld waar mijn moeder trainde. Ik speelde tennis op hoog niveau tot mijn 14^de toen ik ook voor hockey koos. Cricket bleef ik verder doen in school en even als senior op internationaal niveau toen ik een pauze nam van hockey. Hockey werd mijn enige sport toen ik 16 werd en enkele grote teams mijn selecteerden. Ik kwam de eerste keer uit voor Ierland op 17-jarige leeftijd. In het totaal speelde ik 208 internationale matchen en hierbij tel ik niet eens het hoge aantal “vriendschappelijke wedstrijden”.

Veel mensen wisten dat ik openlijk lesbisch was, maar het grote publiek niet. Dus mensen die mij niet persoonlijk kenden, wisten het niet. Ik werd uitgenodigd op de nationale televisiezender om over de verschillende problematieken van mannelijke en vrouwelijke atleten te vertellen, toen ik mezelf outte. Het was niet gepland en ik voelde ook geen druk, maar het gebeurde gewoon. Het was zeker niet zo dat ik uit de kast kwam omdat er geen enkele vrouw dit eerder gedaan had in Ierland, maar het voelde toen gewoon juist omdat ik er open over was tegen mensen die ik al lang kende. Het voelde goed en ik wilde andere jonge atleten inspireren om uit de kast te komen en zichzelf te zijn, ook al was het maar één persoon.

 

ONWETENDHEID TROEF

Er ligt al genoeg druk op een atleet die steeds moet presteren op het hoogste niveau zonder de toegevoegde druk rond je geaardheid. Of je het nu verbergt of niet, je zou er niet over moeten nadenken als profatleet. Veel atleten kiezen ervoor om niet uit de kast te komen voor verschillende redenen – soms door hun familie, soms omdat ze vrezen sponsors te verliezen of geen meer te zullen aantrekken, de druk om erbij te horen etc.

“Een lesbische vrouw die sport wordt vaak gezien als een cliché en dit moet stoppen.”

Een lesbische vrouw die sport wordt vaak gezien als een cliché, dit was ook het onderwerp waarover ik sprak in de televisieshow want dit moet stoppen. Dit label zorgt ervoor dat jonge vrouwen niet willen sporten en fit, gezond en sterk willen worden. Ouders spelen hierin ook een grote rol, door hun onwetendheid kunnen ze kinderen verbieden een bepaalde sport te doen omdat die “niet bij hun geslacht hoort”. Voor mannen is het net omgekeerd: sporters worden vaak gezien als macho. Voor hen kan het moeilijk zijn om uit de kast te komen in een sportomgeving omdat mensen denken dat ze niet én homo én macho kunnen zijn. Dit is natuurlijk verre van de waarheid.

Bovendien is het voor veel mensen moeilijk om uit de kast te komen, niet alleen voor atleten. Ik heb het persoonlijk ervaren met mijn vader van wie ik pas ontdekte dat hij homo was toen ik 21 jaar was. Mijn ouders scheidden toen ik heel jong was, maar mijn vader hertrouwde met een andere vrouw. Deze relatie bleef ook niet duren. Uiteindelijk kon hij zichzelf outen en nu is hij heel gelukkig. En ik natuurlijk ook! Ik hoop gewoon dat ik door mijn eigen verhaal te vertellen anderen kan overtuigen en dat ze de kracht vinden om zichzelf te zijn.

 

NEGATIEVE VIBES

Ik was niet bang om uit de kast te komen, maar er kwam wel een realiteitsbesef waarbij je merkt wie je vrienden zijn, wie het rechtuit aan jou vraagt en wie achter je rug bezig is. Ik weet nu dat het de juiste beslissing was, ik was misschien wel wat nerveus, maar ik werd omringd door goeie mensen en dat hielp enorm. Ik kreeg enkele negatieve reacties de afgelopen jaren, maar die waren nooit direct aan mij gericht, eerder aan mijn clubs (hockey en cricket club). Dat waren vooral ouders die hun kinderen niet naar bepaalde clubs wilden sturen uit vrees dat hun dochters lesbisch zouden worden. Ze gingen ervan uit dat hun dochter automatisch gay zou worden als ze in hetzelfde team zou spelen! We stonden wel bekend om een paar lesbische speelsters te hebben binnen het team, maar we waren de beste club uit de buurt, dus het imago stoorde ons niet!

Ik ben mezelf en ik verberg me niet en ik wil mij ook niet verstoppen. Ik weet dat veel mensen hun geaardheid verzwijgen, maar ikzelf kon het niet. Zoals ik al zei, was ik uit de kast bij mensen die mij kenden, maar ik denk dat ik ook aan het grote publiek wou tonen wie ik was en dat iedereen het verdient om zichzelf te zijn. Dit kan hen helpen om nog succesvoller te zijn in wat ze doen. Nadat ik uit de kast kwam op televisie was het een lastige tijd omdat ik opeens overal in de aandacht stond, maar gelukkig hielpen mijn sport en mijn team me om het te doorstaan.

 

OPEN SPORTOMGEVING

Bij een teamsport heb je meer mensen om je heen en bij wie je uit de kast moet komen, maar het kan ook geweldig zijn om zoveel steun te hebben. Mocht je team of club je niet steunen, dan verdienen ze je eerlijkgezegd niet. Individuele atleten hebben alles voor het zeggen in hun wereld, je kan alleen zijn, maar dan moet je er gewoon voor zorgen dat je een goeie entourage rondom je hebt die je ook in andere aspecten van het leven steunen.

“Mocht je team of club je niet steunen, dan verdienen ze je eerlijkgezegd niet.”

Ik had geluk met de sport waarin ik jarenlang vertoefde, die erg open is. Al weet je nooit wat er achter gesloten deuren besproken wordt of hoeveel er geroddeld wordt, maar in het algemeen heb ik nooit problemen gehad of ondervonden. Zolang ik wist wie ik was, was ik gelukkig.

Ook voor transgenderatleten hoop ik dat we een open sportomgeving hebben die iedereen zou aanvaarden die met de sport betrokken wil zijn. Persoonlijk ben ik er helemaal oké mee. Iedereen verdient het om zichzelf te kunnen zijn, ik zou ze zeker omarmen.

 

TABOE IN IERLAND

Toen ik opgroeide was het nog steeds een taboe en om eerlijk te zijn heb ik er ook even tegen gevochten. Als tiener had ik een moeilijke tijd. Ik had een relatie van zes jaar met een geweldige jongen, we gingen uit elkaar toen ik 21 was. Ik besefte dat het niet zou werken en besliste om mijn echte zelf te zijn. Het was erg lastig. Als ik er nu van op afstand (ik woon nu in Zwitserland) op terugkijk, moeten we meer doen om de gemeenschap te helpen zich comfortabeler te voelen in de sportomgeving.

“We moeten meer doen om de gemeenschap te helpen zich comfortabeler te voelen in de sportomgeving.”

Als je op de Ierse sportwebsite iets zoekt over LGBTQ of diversiteit, dan vind je niets. Dus dat zegt ook genoeg! Ik heb het gevoel dat Groot-Brittannië op dit vlak al veel verder staat en Ierland moet hier echt meer werk van maken en een goeie structuur opzetten voor de LGBTQ-gemeenschap. De Ierse voetbalbond droeg onlangs een nieuw uniform met hun rugnummers in regenboogkleuren. Er is iets van verandering, maar het is niet genoeg. Sommige atleten doen mee met de Gay Games, maar dit is geen initiatief van de Ierse sportassociaties.

Toen ik enkele statistieken las, merkte ik ook dat Ierland nog veel werk heeft. “Sommige LGBT atleten vinden hun weg wel in de sport, maar vele anderen voelen zich verplicht om in de kast te blijven binnen de sport waar ze van houden. Ze denken na over elk woord dat ze zeggen om zo de schijn hoog te houden dat ze heteroseksueel zijn”, staat er. Om heel eerlijk te zijn, ik denk dat de internationale sport ver achterop geraakt is wanneer het over de LGBT-gemeenschap gaat.

Momenteel werk ik voor de internationale hockeyfederatie in Zwitserland en ik merk dat ze ook hier niet mee zijn. De LGBTQ-gemeenschap mag hier wettelijk samenwonen maar niet trouwen Je kan hier ook op geen enkele manier een familie starten, niet zoals in Ierland. Toch zijn er veel fantastische mensen die strijden voor verandering. Onlangs werd een goeie wijziging doorgevoerd zodat LGBTQI-families kunnen adopteren, maar er is geen medisch begeleide voortplanting mogelijk. Hopelijk zal dit snel veranderen.

 

MARTINA NAVRATILOVA

In de sport merk je wel vooruitgang: meer en meer atleten – zeker mannen – voelen zich steeds comfortabeler om uit te kast te komen omdat ze weten dat sponsors niet dezelfde reactie hebben van zoveel jaren terug. Om eerlijk te zijn was ik nooit bang om sponsors te verliezen. Als een sponsor zich niet wil associëren met wie ik ben, dan wil ik ook niet met hen in zee.

Martina Navratilova kwam nog uit de kast voor ik geboren was, maar ze was een grote inspiratie voor mij. Een van haar opmerkelijke uitspraken als atleet was: “dit deel van mijn leven heeft niets te maken met mij als tennisspeler. Oordeel mij voor wie ik ben.” Net als Martina Navratilova zegt: het heeft niets te maken met hoe je als atleet bent. Verberg jezelf niet, want je zal niet je beste zelf kunnen zijn als je een deel van jezelf verstopt.

___

Follow Nikki on Twitter: @niksymmons