In de bijna vier jaar dat ik nu actief ben in ultimate frisbee, is er een groeiend aantal transgender en niet-binaire spelers uit de kast gekomen. Een aantal hebben me specifiek gecontacteerd om te vertellen hoezeer ik hen op weg geholpen heb. Dit is de kracht van representatie. Dit is de kracht van vocale, en zichtbare LGBTQ + atleten. Zij die de stap al eerder hebben gezet, kunnen helpen de weg te wijzen voor degenen die daarna komen.
Ik had het gevoel dat ik als jongere een deel van mezelf moest verbergen. Door uiteindelijk naar de universiteit te gaan, kon ik mijn vleugels uitslaan en meer mezelf zijn. Mijn volleybalteam op de universiteit was fantastisch en hielp me enorm bij het vinden van mezelf. Ze zijn mijn tweede familie. Ik heb het geluk om nu als coach in een aantal gemeenschappen en universiteiten te werken die zeer openminded zijn.
Mijn vader richtte in 1988 badmintonclub Wit-Wit op in Ronse. Net als hij waren ook mijn broers grote fan van de sport, ik kon als kleine zus dus niet ontbreken. Ik ben als het ware geboren met een racket in de hand en dus maakte ik op mijn 14 jaar de keuze om naar de topsportschool te gaan in Antwerpen.
In februari werd Ethan Akanni kampioen op de 60 meter horden van de Britse Universiteiten en behaalde vervolgens nationaal brons. Hij legt uit waarom hij trots is om deel uit te maken van het nieuwe Athletics Pride Network. Uit de kast komen als homo in de atletiek heeft mijn zelfvertrouwen een boost gegeven.
Als atlete wil je die aandacht niet. Atleten hebben dan het gevoel dat holebi zijn het enige is wat hen definieert, alsof ze dan ’the gay one’ van het team zijn. Uiteindelijk zou het er niet mogen toe doen, maar hiervoor moet er eerst iemand in het team zijn die het normaal maakt. Ik wil die aandacht niet, maar ik heb wel het gevoel dat iemand het gesprek hierover op gang moet trekken. Ik weet dat er nog steeds homofobie in de sport is en ook in hockeyclubs. Dus als je erin slaagt om mensen te bereiken en hen te laten begrijpen dat het niet oké is om mensen te beoordelen, dan heb je iets goed gedaan.
Ik wil andere atleten tonen dat je coming-out ook positief onthaald kan worden, zelfs in het voetbal. Het hielp dat ik op het veld een van de stevigste spelers was en ik lag ook goed in de groep. Mopjes zijn er wel, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee.
Je zou verwachten dat de aanwezigheid van lesbische meisjes het net makkelijker zou maken. Maar omringd zijn door hen zorgde voor een averechts effect. Ik wou niet voldoen aan het clichébeeld van de lesbische voetbalster. Ik haatte het idee een stereotiep te bevestigen, dus verzette ik mij. Jarenlang.
Ik vond het wat absurd om mij als atleet te outen aangezien je geaardheid geen enkele invloed heeft op je sportprestaties.
Tijdens mijn eerste rugbyseizoen denk ik niet dat iemand wist dat ik lesbisch ben, simpelweg omdat het niet echt iets schandalig was en niemand mij forceerde mezelf te labelen.
Als jonge atleet was ik zo bang. Ik wou dat ik iemand had die me toen vertelde dat alles wel goed kwam.