Tom

WERELDRECORD SNELWANDELEN

Toen ik elf jaar was, sloot ik me aan bij de Tonbridge Athletics Club. Ik probeerde verschillende disciplines uit: lopen, springen en na een jaar ook snelwandelen, omdat mijn zus deel uitmaakte van het snelwandelgroepje dat geleid werd door Peter Selby.

Het behalen van het wereldrecord in het Londense stadion was een ongelooflijke ervaring, aangezien mijn sport zelden op tv wordt vertoond. Het was dan ook fantastisch dat snelwandelen op het programma stond van een op televisie uitgezonden Diamond League-meeting. Dit zorgde voor bijkomende druk, maar gaf het verbreken van het wereldrecord op de 1 mijl ook extra glans. Daarnaast zal ook mijn prestatie op de Olympische Spelen in Rio in 2016 me mijn hele leven lang bijblijven. Toen werd ik zesde op de 20 km en vestigde een Brits nationaal record, terwijl ik voor de Spelen pas op de 27^ste plaats op de wereldrangschikking stond.

Mijn droom is om ooit een Olympische medaille te winnen of op het podium te staan bij een WK. Ik had evenwel nooit kunnen dromen dat ik dit niveau zou bereiken. Strijden om medailles op belangrijke kampioenschappen, het scherpstellen van records en ambassadeur zijn van het snelwandelen en de LGBT-beweging: het heeft één voor één mijn verwachtingen overtroffen.

 

EERST GEPEST, DAN AANVAARD

Ik wist al op jonge leeftijd, toen ik acht of negen was, dat ik op het vlak van gevoelens anders was dan anderen. Maar ik kon het niet plaatsen tot ik twaalf werd. Ik haatte het. En ik haatte daardoor ook mijzelf. Uiteindelijk ben ik op het einde van mijn tienerjaren bij een vriend uit de kast gekomen; mijn familie heb ik het op mijn 21^ste verteld. Eerder, toen ik 14 jaar was, had ik mezelf ook al geout bij een vriend op school. Dit leidde tot jarenlang pesten, maar dat heeft me ook weerbaarder gemaakt.

Later ging ik naar de unief en kwam ik regelmatig samen met mijn sportvrienden. Iedereen aanvaardde het gewoon. Ik moest nooit uitleggen wat ik voelde; niemand maalde erom. Die diversiteit, da’s het leukste aan de atletiekwereld. Ik ondervond dan ook nooit enige vijandigheid, noch vanuit mijn eigen team, noch vanuit de Britse nationale ploeg. Af en toe keek iemand vreemd op toen die hoorde dat ik homo was, maar daar bleef het bij.

“In de aanloop naar de Spelen krijgen Olympische sporters namelijk te maken met heel wat druk en media-aandacht. Ik kwam tot het besluit dat ik niets meer wilde verbergen.”

Uiteindelijk besloot ik om, 18 maanden voor de Spelen in Rio, me te outen voor de hele wereld. In de aanloop naar de Spelen krijgen Olympische sporters namelijk te maken met heel wat druk en media-aandacht. Ik kwam tot het besluit dat ik niets meer wilde verbergen. Toen de competitie in 2015 ten einde liep, kwam ik, ongeveer een jaar voor de Spelen, uit de kast op tv. Ik kon dit doen omdat ik een partner heb die me liefheeft, omdat mijn familie en mijn team me aanvaarden en omdat ik in een land woon waar het veilig is voor homo’s. De meeste mensen hebben niet zo veel geluk. Ieder z’n situatie is dan ook anders. Als mijn situatie er destijds anders had uitgezien, had ik wellicht nooit overwogen om publiekelijk uit de kast te komen.

 

GEEN TERUGHOUDENDHEID MEER

Door de moeilijkheden tijdens mijn schooltijd, gaande van het pesten zelf tot de verwijten van mijn school zelf, die beweerde dat ik door homo te zijn het pesten uitlokte, stopte ik met me zorgen te maken over wat anderen dachten van mijn seksuele geaardheid. Niet iedereen zal je steunen om wie je bent. Vaak komt dit door een gebrek aan begrip of door jaloezie. Bijna alle reacties die ik ontvang, zowel via persoonlijk contact als online, zijn positief. De weinige negatieve reacties komen van mensen die enkel ‘stoer’ genoeg zijn als ze aan hun computer zitten. Maar daar bestaat een ‘blokkeer’-knop voor.

Daarnaast had ik ook geen schrik om sponsors te verliezen. Sowieso is het vandaag de dag moeilijk om sponsors te vinden. Elk seizoen deed ik mijn uiterste best om sponsors aan me te binden en om me te profileren en mijn sociale media uit te bouwen. Maar met zo veel sporters die op zoek zijn naar sponsoring, is dat niet eenvoudig. Hoe dan ook zou ik nooit verwachten dat mijn geaardheid daar iets mee te maken zou hebben.

Sinds ik uit de kast ben, heb ik meerdere Britse en één wereldrecord gevestigd, ben ik als zesde geëindigd op de Olympische Spelen en nog zo veel meer. Ik had nooit gedacht dat dit mogelijk was. Voor mijn coming-out, toen ik vaak weg van huis was en de wereld rondreisde voor trainingen en wedstrijden, maakte ik me zorgen om dat ene ding dat me belemmerde en op mij woog. Mijn coming-out was een hele opluchting. Nu kan ik me volledig focussen op stevige trainingen en niet meer op het verbergen van mijn ware ik.

 

‘OUT’ IS AL WAT GEDATEERD

Er zijn geen andere openlijk homoseksuele atleten in mijn ploeg, maar naar mijn gevoel is het begrip ‘out’ al wat gedateerd. Ikzelf heb ervoor gekozen om publiekelijk uit de kast te komen, maar vandaag de dag leiden mensen gewoon hun leven. Op wie ze verliefd zijn, wordt vanzelf duidelijk. Ik hoop dat in de toekomst niemand nog uit de kast hoeft te komen. Volgens mij is die tendens al aan de gang. Mijn club en het nationale team steunen iedereen, ongeacht hun achtergrond, en niet enkel holebi’s. Als je erbij wil zijn, hard wil trainen en plezier wil maken, dan ben je welkom. In de Britse ploeg draait het enkel om je bekwaamheid. Als je goed genoeg bent om deel uit te maken van het team, word je gesteund. Ik zou het ook zeker niet toestaan mocht dat niet het geval zijn.

“Ik ben er zeker van dat mijn team en de nationale ploeg elke transatleet zouden steunen. Het is nu aan de federaties om zich uit te spreken.”

 Het wordt wel nog een uitdaging om te verzekeren dat ook transgendersporters zich volledig opgenomen voelen, want zij ondervinden in het dagelijks leven nog steeds een gebrek aan begrip. Ik ben er zeker van dat mijn team en de nationale ploeg elke transatleet zouden steunen. Het is nu aan de federaties om zich uit te spreken en te leren van deze individuen.

 

ER ZIJN VOETBALLERS UIT DE KAST, MAAR NIET PUBLIEKELIJK

Ik kan me inbeelden dat het makkelijker is om uit te kast te komen bij individuele sporten. Het draait om jezelf. Alles wat je doet, doe je voor jezelf. Soms ben je afhankelijk van je ondersteuningsteam, maar uiteindelijk ben jij het die moet trainen en anderen beconcurreren. In de Britse voetbalwereld is homoseksualiteit een heet hangijzer. Door betrokken geweest te zijn bij enkele gesprekken achter de schermen van de clubs, ben ik te weten gekomen dat er spelers uit de kast zijn, maar niet publiekelijk. Ook al zijn er enkele ‘ouderwetse’ tradities binnen voetbalclubs, hun grootste zorg zijn de reacties van de fans en de vrees dat zij de homovoetballer op de korrel zullen nemen.

De Britse sportwereld blijft om een aantal redenen achter op de rest van de maatschappij, maar in vergelijking met de rest van de wereld heeft zij een voorttrekkersrol op het vlak van LGBTQI-vertegenwoordiging in de sport. De Britse delegatie telde op de Spelen in Rio de meeste openlijk uit de kast zijnde sporters. Het ging nog steeds om een verschrikkelijk klein aantal, maar dat aantal zal nog toenemen. Het wordt elke Spelen groter en groter. Als het zo doorgaat, dan zullen we het hopelijk binnenkort niet meer hebben over sporters die zich moeten outen. Mijn advies: wees jezelf om het beste uit jezelf te halen.

 

Volg Tom op Instagram: @tombosworth