Waarom heb je een documentaire over LGBTQI-atleten in de sport gemaakt?
Het was een combinatie van omstandigheden: ik ben zelf homo en heb een enorme passie voor sport en basketbal. Het heeft jarenlang geduurd om voor mezelf te accepteren dat het oké is om LGBTQI te zijn en tegelijkertijd gepassioneerd kan zijn door sport. Gelukkig heb ik tijdens mijn coming out geen problemen gekend. Maar in de VS heb ik vrienden die hun studiebeurs is afgenomen omdat ze homo zijn en ik had een kameraad die zelfs zelfmoord heeft gepleegd mede omdat hij niet werd aanvaard. Al die elementen dreven mij ertoe om een film te maken om informatie bij te brengen over dit belangrijk sociaal thema.
Hoelang ben je bezig geweest met de voorbereiding van de film? Wat waren de grootste struikelblokken bij het maken van de documentaire?
De voorbereiding van de film nam ongeveer een half jaar in beslag en uiteindelijk heb ik twee jaar lang Terrence en Fallon gevolgd. De grootste struikelblok was het vinden van sponsors. In het begin heb ik mijn eigen centen neergelegd, maar gelukkig heb ik uiteindelijk toch voldoende financierders gevonden.
Hoe heb je de atleten gevonden? Waren ze meteen bereid om aan je film mee te werken? Had je nog graag nog meer atleten gevolgd?
Terrence kende ik al een paar jaar omdat we enkele gemeenschappelijke vrienden hebben en we speelden ook regelmatig basket met elkaar in Los Angeles. Het heeft 4 maanden geduurd vooraleer ik Terrence kon overtuigen. Fallon kende ik nog niet. Kye Allums, de eerste openlijke transgender college basketbalspeler heeft me Fallon geïntroduceerd. Ik vind het nog steeds knap dat ze me zo snel vertrouwde ondanks dat we elkaar niet kenden! Ik wilde me beperken tot twee atleten zodat ik diep genoeg kon gaan in hun leven. Ik heb wel geprobeerd zoveel mogelijk andere atleten zoals Jason Collins, Chris Mosier, Kye Allums, en Wade Davis in hun verhaallijnen te verwerken.
Zocht je specifiek naar Amerikaanse atleten of was er een reden waarom je documentaire in de V.S. filmde?
Ik stond open om atleten eender waar in de wereld te volgen, maar uiteindelijk heb ik Fallon en Terrence gevonden in de VS. Samen met hen heb ik letterlijk alle hoeken van Amerika doorkruist, waardoor je toch een divers beeld krijgt.
Waarom heb je zowel de focus gelegd op een homo-atleet als op een transgender atleet?
Iedereen zijn coming-out proces is anders, en er zijn verschillen tussen een homo en transgender, maar tegelijkertijd zijn er ook veel gemeenschappelijke kenmerken. Die diversiteit, maar ook gelijkenissen, maakt het perfect om van zowel Terrence als Fallon een parallelverhaal te maken.
Hoe verliep het filmproces? Hoelang heb je uiteindelijk aan de documentaire gewerkt?
Het hele proces duurde toch zo’n 2.5 jaar!
Kwamen er onverwachte wendingen in het leven van de twee atleten die de documentaire anders maakten dan vooraf gedacht?
Ik heb mijn vooropgesteld scenario voortdurend moeten aanpassen. Zo gebeurde Fallon’s coming-out van de ene dag op de andere en ondanks haar favorietenrol verloor ze toch de finale. Ook voor Terrence ben ik eens speciaal afgevlogen naar Oklahoma omdat hij uit de kast wou komen, maar eens ik was geland had hij zich toch bedacht… Zulke wendingen gebeurden voortdurend.
Michiel Thomas (midden), met Terrence Clemens (links) en Fallon Fox (rechts)
Wat vond je zelf het meest frappant in je documentaire?
Dat het ons is gelukt om deze film te realiseren! Fallon, Terrence, de crew en ik hadden geen idee hoe, wat, wanneer en waar deze docu zou eindigen. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om deze droom waar te maken.
Was er iets dat je nog graag in beeld had gebracht wat niet is gelukt?
Ik heb voldoende materiaal om wel drie sequels te monteren… Het was moeilijk schiften tussen al de boeiende beelden en interviews, maar ik moest nu eenmaal een product leveren rond de 90 minuten.
Plots komt je film dan op Netflix en is hij te zien in meer dan 190 landen, wat doet dit met je?
Toen ik het verlossende telefoontje kreeg ben ik als een wilde de straat opgerend. Ik was enorm gelukkig en blij. Er is nog steeds heel veel trans- en homofobie in de wereld, dus ik ben blij dat men nu overal toegang heeft tot deze film om bij te leren over dit onderwerp.
Je hebt ook veel prijzen gewonnen, maar wat was de mooiste reactie of recensie over Game Face?
De mooiste reacties zijn de emails van jongeren die zeggen dat deze film hun leven heeft gered omdat ze op punt stonden om zelfmoord te plegen… Ook was er een jongen die Game Face samen met zijn ouders heeft gezien en na de film uit de kast was gekomen. Zulke reacties zijn onvergetelijk… Daar doe je het voor!
Heb je ook gemene/negatieve reacties gekregen nadien of tijdens het draaien van de documentaire?
Op YouTube kan je een hele waslijst van gemene reacties terugvinden over homo’s en transgenders. Dat geeft alleen maar aan dat er nog veel werk aan de winkel is.
Is er na het maken en uitkomen van je film in 2015 en nu al veel veranderd? Is de homo – en transfobie in de sportwereld al verminderd volgens jou?
Stap voor stap gaan we de juiste kant op. Scholen en sportfederaties hebben gelukkig steeds meer en meer oor voor acties om homo- en transfobie aan te pakken.
Zullen sommige sporten moeilijker blijven om uit de kast te komen dan andere denk je?
Absoluut. Mixed Martial Arts is een enorme “macho” sport waar Fallon het enorm te verduren heeft gekregen. Daar is het nog steeds moeilijk om uit te komen. In het vrouwenbasket en –voetbal daarentegen zijn er al wel meer signalen gekomen van acceptatie. Soms is het ook niet zozeer afhankelijk van de sporttak, maar wel in welke plek men zich op onze planeet bevindt.
Michiel Thomas & Fallon Fox, de eerste professionele transgender MMA-vechter
Hoe gaat het nu met de twee atleten: Fallon Fox en Terrence Clemens? Hoor je hen nog vaak?
Fallon is ondertussen gestopt met professionele MMA. Ze had te veel last van een schouderblessure en haar leeftijd (41) begon haar ook parten te spelen. Terrence koestert nog altijd de droom om professioneel te basketten en geeft af en toe lezingen over zijn ervaring.
Wat denk je dat er nu nog zeker moet gebeuren met LGBTQI en de sportwereld?
Sportfederaties kunnen een duidelijk signaal geven door een nultolerantie in te voeren voor trans- en homofobie bij zowel te atleten als de fans. Ik wil absoluut niemand forceren om uit de kast te komen, maar hoe meer out atleten er zijn, des te meer mensen ervan kunnen bijleren zodat we naar een volledige acceptatie kunnen streven.
Had je zelf voorbeelden/idolen naar wie je opkeek wanneer het over LGBTQI-atleten gaat?
Jazeker, dat waren John Ameachi en Dennis Rodman. Ik heb beide spelers hun biografie gelezen. Ook al is Dennis Rodman hetero, hij was een van de eerste atleten die aantoonde dat het oke is om “anders” te zijn. Na het lezen van John Ameachi’s boek had ik hem een bericht gestuurd via MySpace. Ik was enorm verrast en blij dat hij de tijd nam om terug te reageren.
Welke boodschap zou je aan een jonge LGBTQI-atleet willen meegeven?
It gets better! Ook al krijg je negatieve reacties, trek je op aan de mensen die je wel steunen en geef de andere de tijd om het ook te begrijpen. Het duurt een hele poos vooraleer we onze geaardheid voor onszelf tegoei accepteren en begrijpen, dus soms moet je mensen ook de nodige tijd geven.
Denk je dat er ooit nog een vervolg komt op Game Face?
Zeg nooit nooit, maar ondanks de overvloed aan beeldmateriaal denk ik niet dat er nog een vervolg komt. Het was een ongelofelijk avontuur waar ik nog steeds met heel veel passie over spreek, maar voor mezelf ben ik nieuwsgierig naar een volgende uitdaging.
Waar ben je zelf nu mee bezig? Je woont nog steeds in L.A.?
Momenteel ben ik bezig met enkele nieuwe documentaireprojecten. Daarnaast ben ik nog steeds aan de slag als freelance cameraman en monteur in L.A.!
Heb je zelf nog iets wat je graag zou willen zeggen?
#BeTrue
