Het heeft me heel mijn volwassen leven gekost, maar het is uiteindelijk die weg die me de slagkracht geeft om vandaag zichtbaar en luid te zijn voor anderen. De combinatie met mijn grote passie krachtsport (powerlifting) heeft me geleid naar waar ik nu mijn dagen mee vul – het opbouwen van een inclusieve krachtsportclub.
Ondertussen ben ik 27 jaar en vertel ik sinds midden maart mijn naasten en de buitenwereld dat ik verliefd word op mannen, en dus niet op vrouwen. Een hele stap die gepaard ging met twijfels en lichte angst. Na mijn eerste gesprekken met de ploeg en mijn naasten bleek dat dat onnodig was. Voor mensen die dezelfde angst ervaren als ik wil ik mijn verhaal doen.
Op 18-jarige leeftijd, dus toen ik al bijna vijf jaar aan skeleton deed, kwam ik uit de kast als lesbienne. Door trouw te blijven aan mezelf, in plaats van te verbergen of te veranderen wie ik ben, verbeter ik mijn sportprestaties. Het geeft me een gevoel van vrijheid. Je ware aard verbergen kost veel energie en ik besloot mijn energie in plaats te gebruiken voor mijn sport.
In de bijna vier jaar dat ik nu actief ben in ultimate frisbee, is er een groeiend aantal transgender en niet-binaire spelers uit de kast gekomen. Een aantal hebben me specifiek gecontacteerd om te vertellen hoezeer ik hen op weg geholpen heb. Dit is de kracht van representatie. Dit is de kracht van vocale, en zichtbare LGBTQ + atleten. Zij die de stap al eerder hebben gezet, kunnen helpen de weg te wijzen voor degenen die daarna komen.
Ik had het gevoel dat ik als jongere een deel van mezelf moest verbergen. Door uiteindelijk naar de universiteit te gaan, kon ik mijn vleugels uitslaan en meer mezelf zijn. Mijn volleybalteam op de universiteit was fantastisch en hielp me enorm bij het vinden van mezelf. Ze zijn mijn tweede familie. Ik heb het geluk om nu als coach in een aantal gemeenschappen en universiteiten te werken die zeer openminded zijn.
Zonder iemand om naar op te kijken, hield meervoudig wereldkampioen in klimmen Alex Johnson haar geheim voor zich. Ze herinnert zich dat ze dacht: “Ik heb niemand om mee te praten, niemand weet wie ik ben, ik haat mezelf, waarom kan ik niet normaal zijn?” Pas toen Alex een relatie met haar vriendin aanging, begon ook haar zelfvertrouwen te groeien…
Mijn vader richtte in 1988 badmintonclub Wit-Wit op in Ronse. Net als hij waren ook mijn broers grote fan van de sport, ik kon als kleine zus dus niet ontbreken. Ik ben als het ware geboren met een racket in de hand en dus maakte ik op mijn 14 jaar de keuze om naar de topsportschool te gaan in Antwerpen.
In februari werd Ethan Akanni kampioen op de 60 meter horden van de Britse Universiteiten en behaalde vervolgens nationaal brons. Hij legt uit waarom hij trots is om deel uit te maken van het nieuwe Athletics Pride Network. Uit de kast komen als homo in de atletiek heeft mijn zelfvertrouwen een boost gegeven.
Als atlete wil je die aandacht niet. Atleten hebben dan het gevoel dat holebi zijn het enige is wat hen definieert, alsof ze dan ‘the gay one’ van het team zijn. Uiteindelijk zou het er niet mogen toe doen, maar hiervoor moet er eerst iemand in het team zijn die het normaal maakt. Ik wil die aandacht niet, maar ik heb wel het gevoel dat iemand het gesprek hierover op gang moet trekken. Ik weet dat er nog steeds homofobie in de sport is en ook in hockeyclubs. Dus als je erin slaagt om mensen te bereiken en hen te laten begrijpen dat het niet oké is om mensen te beoordelen, dan heb je iets goed gedaan.
In mijn sportclub wordt er eigenlijk niet echt over holebi’s gebabbeld. We zijn met onze sport bezig en zijn dus ook gefocust op de doelen die we proberen te halen. Momenteel ligt mijn focus op het WK in Dubai in november 2019. De prestaties die we daar neerzetten, zijn bijzonder belangrijk voor de kwalificatie voor de Paralympische spelen in Tokio 2020.
Ik wil andere atleten tonen dat je coming-out ook positief onthaald kan worden, zelfs in het voetbal. Het hielp dat ik op het veld een van de stevigste spelers was en ik lag ook goed in de groep. Mopjes zijn er wel, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee.
Het jaar 2016 was een keerpunt voor mij, omdat ik opeens heel veel media-aandacht kreeg toen Marjorie me ten huwelijk vroeg op de Olympische Spelen in Rio. Sindsdien besef ik welke impact sport kan hebben en ontdekte ik het platform dat ik als atleet heb om op te komen voor bepaalde doelen. Ik hoop dat ik mijn familie en land trots kan blijven maken en dat ik rugby kan gebruiken om vrouwen en meisjes te tonen dat we sterk en veerkrachtig zijn.
Je zou verwachten dat de aanwezigheid van lesbische meisjes het net makkelijker zou maken. Maar omringd zijn door hen zorgde voor een averechts effect. Ik wou niet voldoen aan het clichébeeld van de lesbische voetbalster. Ik haatte het idee een stereotiep te bevestigen, dus verzette ik mij. Jarenlang.
Er is geen representatie van transatleten in Groot-Brittannië. Het kan hier ook een vijandige omgeving zijn voor transgenders en men is niet zo progressief op vlak van transgenderinclusiviteit als andere naties. Ik probeer dat te veranderen door zichtbaar te zijn.
Ik vond het wat absurd om mij als atleet te outen aangezien je geaardheid geen enkele invloed heeft op je sportprestaties.
Ouders gingen ervan uit dat hun dochter automatisch gay zou worden als ze in hetzelfde team zou spelen! We stonden wel bekend om een paar lesbische speelsters te hebben binnen het team, maar we waren de beste club uit de buurt, dus het imago stoorde ons niet.
Toen ik eenmaal uit de kast was, heb ik zelf ook gemerkt dat ik me zoveel beter in mijn vel voelde en ik beter ging presteren. Het is begrijpelijk dat het moeilijk is in het begin, maar erna vraag je jezelf af waarom je dit niet eerder hebt toegegeven.
Tijdens wedstrijden krijg ik het vaak te verduren. “Transwijf, kutwijf,…”, er werd al van alles naar mij geroepen. Toch koos ik ervoor om open te zijn over wie ik ben. Want niemand moet zich schamen om wie hij/zij is.
Tijdens mijn eerste rugbyseizoen denk ik niet dat iemand wist dat ik lesbisch ben, simpelweg omdat het niet echt iets schandalig was en niemand mij forceerde mezelf te labelen.
Ik wil mensen inspireren met meer dan fitness alleen. Om dat te doen, mocht ik niet bang zijn om mezelf te zijn, want ik weet dat er altijd negatieve en gemene mensen zullen zijn. Ik wil anderen ook tonen dat ze niet bang hoeven te zijn om zichzelf te zijn. Echt geluk komt als je kan tonen wie je bent. En je jezelf accepteert en liefhebt.
Ik hoop dat in de toekomst niemand nog uit de kast hoeft te komen. Volgens mij is die tendens al aan de gang. Mijn club en het nationale team steunen iedereen, ongeacht hun achtergrond, en niet enkel holebi’s. Als je erbij wil zijn, hard wil trainen en plezier wil maken, dan ben je welkom.
De Universiteit van New Haven was een fantastische plek voor een holebi-atleet; we hadden de gewoonte om te zeggen “ze ging naar New Haven en nu is ze lesbisch”, omdat er zoveel lesbiennes waren.
Ik kon mezelf voordoen als hetero, en aangezien ik lang en smal was, werd mij altijd gezegd dat ik ‘er uitzag’ als een ballerina. Dus ik paste in het esthetische en het stereotiepe beeld, maar dat was niet wie ik echt was. Ik had altijd het gevoel dat ik iemand speelde in plaats van gewoon mijzelf te zijn.
Het platform om als professionele atleet invloed te hebben op een ander mens is ongeëvenaard. Ik wil dit platform gebruiken om anderen te inspireren en te pleiten voor gelijkheid.
Een van de moeilijkste aspecten van mijn transitie was de liefde voor mijn sport en het risico dat ik misschien niet meer zou kunnen zwemmen.
Veel Britse atleten die in de spotlights staan, vermijden om hun persoonlijk leven openbaar te maken aan het grote publiek, maar ze kunnen echt een verschil maken als ze er eerlijk over zijn. Niet enkel voor jonge atleten maar ook voor hun ouders, grootouders, familie en vrienden.
Ik probeer nu meer zichtbaar te zijn dan toen, want ik wil een sociaal klimaat aanmoedigen waar andere jonge transatleten enthousiast kunnen zijn over hun beslissingen in plaats van schaamte of angst te voelen.
IJshockey bij vrouwen is vrij open, maar ik vond het moeilijker om bij het roeien en veldloop uit de kast te komen. De mentaliteit van elke sport is anders en leidt dus telkens tot een andere ervaring.
Ik sport op mijn best als ik mijn hoofd kan leegmaken en geen afleidingen heb. Als ik me zorgen moet maken over uit de kast komen, of over andermans opinie over mijn geaardheid enzovoort, dan maak ik geen kans om goed te spelen.
Ik vind het goed om aparte holebi-competities te hebben omdat het een veilige plaats is voor LGBT-atleten om te sporten.
Mijn moeders reactie was niet begripvol of liefdevol. Ze vertelde me dat ik niet op vrouwen viel en dat ik niet wist waarover ik sprak.
Als jonge atleet was ik zo bang. Ik wou dat ik iemand had die me toen vertelde dat alles wel goed kwam.
Iedereen van mijn vrienden en familie weet dat ik op vrouwen val. Ik vind het ook makkelijker zo, want als iedereen het weet, kan ik gewoon mezelf zijn en hoef ik mijn geaardheid niet te verbergen.
Het gaat je lukken, over een tijdje speel je bij de jongens als je dat wil.
Als atleet, en zeker op het hoogste niveau, heb je een groot publiek platform om een voorbeeld te stellen, zeker voor jongeren.
Ik heb heel lang getwijfeld en zat lang in de ‘ontkenningsfase’. Eens ik het dan wist, vond ik dat ook echt moeilijk om te vertellen in mijn ploeg.
Als je goed bent in wat je doet en hard werkt, is dat het enige wat telt. Mensen erkennen hard werk.
Sport moet mensen net samenbrengen. Iedereen is anders en verschillend en dat maakt het juist zo mooi.
De autosport is een zeer mannelijke sport, ik vreesde dus echt dat het schade zou berokkenen aan mijn carrière, zelfs als coach. Maar in de kast zitten was een marteling. Je leeft als het ware twee levens en dat put je uit en maakt je depressief.
Op de Olympische Spelen heb ik geen enkel probleem ervaren dat ik homo ben. Maar in Rio waren er al veel meer sporters die er openlijk voor uitkwamen aangezien holebi’s steeds minder gestigmatiseerd worden als ze publiekelijk uit de kast komen.
Wie je bent of van wie je houdt, verandert niet hoe je een wedstrijd speelt.
Door te tonen wie ik echt ben, voel ik me 100% goed in mijn hoofd. Dat is een kracht. Het is een onmenselijk gevoel om je als iemand anders te gedragen, je echtheid en jezelf zijn is belangrijk om je goed te voelen.
Als trainer raak je je gymnasten vaak aan bij het helpen uitvoeren van hun oefeningen. Dus ik vroeg hen toch eens of ze dat dan niet vreemd vonden, maar daar hadden zij zelf nooit bij stilgestaan.
Er zijn veel andere holebi-sporters binnen de trampoline- en tumblingwereld. Zien hoe zij werden geaccepteerd, maakte het makkelijker voor mij om uit de kast te komen.
Ik heb altijd bij oudere meisjes gespeeld en zag zo steeds voorbeelden. Lesbische meisjes heb ik dus altijd als normaal ervaren.
Ik heb momenten gehad waarop ik het gevoel had dat ik moest doen alsof ik hetero was. En eigenlijk was dat gewoon om commentaar te vermijden, want na een tijdje word je het gewoon kotsbeu om geviseerd te worden.
Uiteindelijk denk ik dat er veel meer mensen zijn die je respecteren voor wat je dúrft te doen, dan mensen die je disrespecteren voor wie je bent.
Wat hielp om die stap te zetten, was dat ik al veel bereikt had in de sport. Ik was wereldkampioen, heb verschillende wereldrecords geschoten en ben meermaals Belgisch kampioen geweest. Ik had mijzelf dus al bewezen en stond veel sterker in de schoenen.
Ik heb zelf niemand als voorbeeld gehad, ik zou geen persoon kunnen opnoemen die dezelfde weg heeft afgelegd in de sport als ik. In het begin heb ik me wel eens als een indringster in de vrouwensport gevoeld. En dat is iets waar wat aan gedaan moet worden.
Ik ben voortdurend in contact met mijn trainer, ik werk elke dag met hem. Dus ik vond dat hij dit moest weten. Ik kan niet werken met iemand die mij niet kent.