Ik speel al zo’n twintig jaar rollerhockey en ijshockey. Ik begon vol overtuiging als klein “meisje” en twintig jaar later doe ik het nog steeds. Ik beoefen de sport redelijk competitief. Tot een jaar geleden speelde ik nog internationaal en nationaal. Nu lig ik een jaar stil in de sport door de operatie van mijn transitie en bijkomend ook suikerziekte.
PERIODE VAN VEEL (FYSIEKE) VERANDERINGEN
De transitieperiode was voor mij heel lastig. Het is fijn om als vrouw te beginnen en als man verder te kunnen spelen. Toch was dat niet altijd makkelijk. Op mijn paspoort stond dat ik nog een “vrouw” was terwijl dit lichamelijk en mentaal niet het geval was. Ik zat constant met de vraag of ik in de vrouwenploeg kon blijven of dat ik naar de mannenploeg moest en schommelde lange tijd tussen beide ploegen. Ook het douchen in de club was niet gemakkelijk. Ik had dan wel nog vrouwelijke vormen, maar ik ondervond ook de effecten van testosteron. Dit was even zoeken en aanpassen, want wat was mijn plek?
“Ik wil andere jongeren echt aansporen om te praten en aan de alarmbel te trekken als het nodig is. Dit geldt voor iedereen, ongeacht de transitie die je al dan niet doormaakt. De trainers en leden zijn soms misschien onwetend, maar door te communiceren kan dit veranderen. Het is belangrijk dat je jezelf laat horen.”
De laatste maanden begon ik dan ook erg veel last te krijgen van dysforie. Ik voelde mij niet meer comfortabel in de kleedkamer en blokkeerde volledig. Op het moment dat ik uit de kast kwam als trans man, zag ik bovendien mijn carrièredroom in rook opgaan. Dit is tot op heden nog steeds de enige leegte die ik ervaar in mijn hockeycarrière. Bij het nationaal team geraken, was één van mijn enige doelstellingen binnen de sport en het was lastig te beseffen dat ik die droom in de vuilbak kon gooien. Dit raakt me nog steeds, zeker als je beseft dat ik in een gemengde sport misschien wel een kans had om hogerop te klimmen.
Op mijn sportclub waren ze gelukkig begripvol. Ze gaven bijvoorbeeld aan dat er andere mogelijkheden waren om te douchen en ze vroegen me waar ik mij al dan niet comfortabel bij zou voelen. Ondanks dat ik zelf mijn weg nog zoek, is het wel aangenaam om te weten dat mijn club open staat voor dialoog en dat ze mee naar een oplossing willen zoeken. Dat is iets waar ik wel beroep op zou willen doen wanneer het voor mijzelf allemaal wat duidelijker wordt in de toekomst.
MIJN PLAATS BINNEN DE PLOEG
Ik had ook heel goede reacties binnen mijn ploeg zelf. Ze hebben mij twintig jaar gekend als vrouw en hoewel ze het al langer wisten dan vandaag, was de aanpassing naar man soms moeilijk. Er werden onder andere fouten gemaakt bij mijn voornaamwoorden en mijn deadname werd soms nog gebruikt (naar de persoon verwijzen met de naam die gebruikt werd voor de transitie). Nu doen ze dit niet meer en roepen ze bijvoorbeeld mijn achternaam. Het had tijd nodig. Dat vind ik normaal aangezien het een grote verandering was. Over het algemeen deed iedereen wel hun uiterste best en ze steunden mij ook op andere vlakken dus ik neem hen niets kwalijk.
“Bovendien veranderde mijn sportprestatie niet en bleven mijn techniek en manier van bewegen wel hetzelfde. Dat zorgde ervoor dat mijn ploeg en trainer mij konden zien als individu, los van mijn gender. Ze zien dan ook wel dat ik nog steeds dezelfde persoon met dezelfde talenten ben.”
Ik denk wel dat de acceptatie van trans personen daarbuiten een stuk moeilijker is. Zeker in de transitiefase is het niet altijd gemakkelijk voor de omgeving om zich meteen aan te passen. Ik merk dat er binnen de sport ook gewoon een groot taboe heerst rond trans personen en hun transitie. Ik ben volgens mij de enige trans man die rondloopt op het ijs- en rollerhockey, toch zeker in mijn club. Het is dus een aanpassing omdat leden en trainers hier nog nooit eerder mee in aanraking zijn geweest binnen de sport. Daardoor handelen ze niet altijd naar wat het beste is voor die persoon.
Die onwetendheid is volgens mij een grote factor in het onbegrip. Sportclubs weten vaak niet hoe ze deze veranderingen moeten aanpakken en begeleiden. Als speler die in transitie gaat weet je ook niet echt wat van je verwacht wordt en hoe je je moet gedragen. Het zou mij enorm geholpen hebben als er een voorbeeldfiguur was of als er duidelijke richtlijnen bestonden die konden aangeven wat er juist van mij verwacht werd. Desondanks vind ik het wel erg positief dat mijn club zo open tegenover mijn transitie staat. Ik voel mij hier best veilig en aanvaard, dit is toch al een mooi begin.
Categorieën gebaseerd op geslacht zorgen voor heel wat verwarring voor mensen die non-binair of trans zijn. Ik vind dat je sport beoefent los van geslacht of gender. De aanwezigheid van testosteron gaat je niet opeens een wereldkampioen maken, het hangt er vanaf hoe hard je ervoor wil werken en dat heeft niets te maken met geslacht, gender of seksualiteit.
___
Volg Shayden op Instagram
