Alexi

Toen ik 14 was gebeurden er 2 grote dingen in mijn leven – we gingen een nieuw millennium in en ik ontdekte dat ik bi was. Internet zoals we het nu kennen bestond nog niet. Lokale rolmodellen of veilige holebiplekken en het kleine dorp waar ik opgroeide waren als olie op water. Probeer zoveel je wilt, die twee kan je niet combineren.

De enige ‘community’ die mijn zoekende zelf had was de lesbische chat op chat.to.be. Mijn fellow 90’s queers gaan het kunnen beamen – dat was geen safe space. Tijdens mijn hele middelbare schoolperiode was er één homoseksuele jongen en één lesbisch meisje. Niet echt, natuurlijk. Er zaten ongeveer 500 jongeren op die school dus statistisch gezien zou je eerder 50 op 500 mogen verwachten. Nee, er waren twee openlijk LGBTQI+ personen. En die kregen het hard te verduren. Geen ideale plek om uit de kast te komen. Dat ervaarde ik een jaar later firsthand.

Ik deed mijn eerste coming out bij een handvol mensen die dicht bij me stonden. “Zij zouden het kunnen begrijpen”, dacht ik. Maar de reacties die ik kreeg -‘doe toch niet gek’, ‘dat is een fase’, ‘ma eikes, en gij zijt bij mij blijven slapen vorige week!?’- deden me als een bang muisje opnieuw de kast in vluchten. Om mijn eigen vel te redden besliste ik mee te gaan met de fasetheorie. “Just Kidding!!! Fooled ya ha ha ha.” De vlinders die ik voelde toen ik voor het eerst een meisje kuste in een spel ‘doen durven of waarheid’ vertelde ik alleen mijn dagboek

Tot ik 18 werd en naar de filmschool ging in Brussel.

 

“Het voelde alsof het bi gegeven een tijdje moest bestaan ​​voordat ik een nieuwe laag queerness kon toevoegen.”

 

Ik begon een jongen te zien en vertelde hem na een jaar daten dat ik bi was. We hebben die avond / nacht uren gepraat. Nu ja, ‘gepraat’… Ik stortte mijn hart uit en zocht woorden doorheen mijn tranen van opluchting. Hij luisterde en troostte. Naast hem waren er nog een handvol anderen die me steunden. Maar dat breder gevoel van aanvaarding waar ik naar op zoek was, bleef uit. Tergend traag ontdekte ik mijn biseksualiteit. In stilte en grotendeels alleen.

Fast forward naar mijn komst naar Gent op mijn 23e. Hier vond ik mijn stem. Ik begon meer LGBTQI+ mensen te ontmoeten en kreeg zelfs een job bij een LGBTQI+ organisatie. Ik wilde het van de daken schreeuwen (en deed dat metaforisch ook op een zatte nacht in De Video op een tafel voor het hele café). Toen voelde ik ook dat ik niet cisgender was, maar dat was geclassificeerde info. Zelfs de lieve mensen in mijn queer kring mochten het niet weten. Het voelde alsof het bi gegeven een tijdje moest bestaan ​​voordat ik een nieuwe laag queerness kon toevoegen. Achteraf gezien denk ik dat ik geleerd had uit mijn coming-out journey als bi dat ik dat soort dingen best alleen en onafhankelijk moest ontdekken. Kwestie van mezelf te behoeden voor reacties die mijn persoonlijke zoektocht op het verkeerde pad zouden zetten. Eigenlijk ging uit de kast komen als non-binair min of meer op dezelfde manier: langzaam, voorzichtig en met veel introspectie.

Rond mijn 25e deed ik mijn coming out als niet binair (agender). Op mijn 30e veranderde ik officieel mijn naam. Ik ging van schaduw naar schijnwerpers aan razende snelheid. Mijn hele volwassen leven werd ik tegengehouden en tegengewerkt door de verwachtingen van de samenleving. Die decennialang opgebouwde energie moest er nu uit. De dam was gebarsten. 

Door de jaren heen ben ik me steeds meer op mijn gemak gaan voelen met wie ik ben. Mijn gender en seksualiteit zijn deel van mij net zoals mijn bruingroene ogen of schoenmaat 41. Mij vertellen dat ik een vrouw ben of hetero klinkt voor mij hetzelfde als zeggen dat ik blauwe ogen heb. Dat lach ik weg en ga verder met mijn dag. Een mate van zelfvertrouwen die ik nooit had gedacht ooit te bezitten. Het heeft me heel mijn volwassen leven gekost, maar het is uiteindelijk die weg die me de slagkracht geeft om vandaag zichtbaar en luid te zijn voor anderen.

De combinatie met mijn grote passie krachtsport (powerlifting) heeft me geleid naar waar ik nu mijn dagen mee vul – het opbouwen van een inclusieve krachtsportclub.

 

___

Volg Alexi op Instagram

Alexi is powerlifter en oprichter van Zacht Beton, een krachttraining PT studio die als doel heeft krachtsport voor iedereen toegankelijker te maken.