Vanaf het begin kreeg ik het verhaal mee dat ik ‘anders’ was. Alleen kon ik daar met niemand over praten omdat ik zelf niet wist wat het probleem was met mij. Alles ging goed, ook op school, maar toch waren er tegelijkertijd die momenten waarop ik in de put zat. Uiteindelijk ben ik op Google zaken beginnen opzoeken en zo ben ik bij het woord intersekse terechtgekomen.
Ik vind het belangrijk om te laten zien dat sporten voor iedereen is, ongeacht wie je bent of wat je doet. Misschien helpt mijn verhaal ook wel voor personen die geen vertrouwenspersoon hebben.
Ik ben zo’n twee à drie jaar geleden officieel uit de kast gekomen nadat ik heel lang getwijfeld heb over mezelf. Het uit de kast komen zorgde voor heel wat veranderingen binnen mijn sportcarrière.
Het heeft me heel mijn volwassen leven gekost, maar het is uiteindelijk die weg die me de slagkracht geeft om vandaag zichtbaar en luid te zijn voor anderen. De combinatie met mijn grote passie krachtsport (powerlifting) heeft me geleid naar waar ik nu mijn dagen mee vul – het opbouwen van een inclusieve krachtsportclub.
Ondertussen ben ik 27 jaar en vertel ik sinds midden maart mijn naasten en de buitenwereld dat ik verliefd word op mannen, en dus niet op vrouwen. Een hele stap die gepaard ging met twijfels en lichte angst. Na mijn eerste gesprekken met de ploeg en mijn naasten bleek dat dat onnodig was. Voor mensen die dezelfde angst ervaren als ik wil ik mijn verhaal doen.
In de bijna vier jaar dat ik nu actief ben in ultimate frisbee, is er een groeiend aantal transgender en niet-binaire spelers uit de kast gekomen. Een aantal hebben me specifiek gecontacteerd om te vertellen hoezeer ik hen op weg geholpen heb. Dit is de kracht van representatie. Dit is de kracht van vocale, en zichtbare LGBTQ + atleten. Zij die de stap al eerder hebben gezet, kunnen helpen de weg te wijzen voor degenen die daarna komen.
Ik had het gevoel dat ik als jongere een deel van mezelf moest verbergen. Door uiteindelijk naar de universiteit te gaan, kon ik mijn vleugels uitslaan en meer mezelf zijn. Mijn volleybalteam op de universiteit was fantastisch en hielp me enorm bij het vinden van mezelf. Ze zijn mijn tweede familie. Ik heb het geluk om nu als coach in een aantal gemeenschappen en universiteiten te werken die zeer openminded zijn.
Mijn vader richtte in 1988 badmintonclub Wit-Wit op in Ronse. Net als hij waren ook mijn broers grote fan van de sport, ik kon als kleine zus dus niet ontbreken. Ik ben als het ware geboren met een racket in de hand en dus maakte ik op mijn 14 jaar de keuze om naar de topsportschool te gaan in Antwerpen.
In februari werd Ethan Akanni kampioen op de 60 meter horden van de Britse Universiteiten en behaalde vervolgens nationaal brons. Hij legt uit waarom hij trots is om deel uit te maken van het nieuwe Athletics Pride Network. Uit de kast komen als homo in de atletiek heeft mijn zelfvertrouwen een boost gegeven.
Als atlete wil je die aandacht niet. Atleten hebben dan het gevoel dat holebi zijn het enige is wat hen definieert, alsof ze dan ‘the gay one’ van het team zijn. Uiteindelijk zou het er niet mogen toe doen, maar hiervoor moet er eerst iemand in het team zijn die het normaal maakt. Ik wil die aandacht niet, maar ik heb wel het gevoel dat iemand het gesprek hierover op gang moet trekken. Ik weet dat er nog steeds homofobie in de sport is en ook in hockeyclubs. Dus als je erin slaagt om mensen te bereiken en hen te laten begrijpen dat het niet oké is om mensen te beoordelen, dan heb je iets goed gedaan.