Ik begon met hockey in Groot-Brittannië toen ik 11 jaar oud was. Mijn beide ouders speelden ook hockey en hebben elkaar op het veld ontmoet. Ze hebben zich zelfs verloofd tijdens een tournee in Nederland. Dus ik denk dat het mijn lot was om ook hockey te spelen. In mijn jeugd deed ik allerlei sporten maar van zodra ik met hockey begon, was ik er meteen gek op. Ik nam de sport serieuzer toen ik 13 was en ik startte bij een club van hoger niveau en bereikte nationale teams. Maar op 14-jarige leeftijd besliste mijn familie om naar Canada te verhuizen.
In Canada is het veldhockey veel minder populair dan ijshockey. Er zijn eigenlijk maar een paar landen waar je professioneel kunt spelen zoals Nederland, Spanje, Engeland en Duitsland. Maar België biedt de beste omgeving om van de sport te kunnen leven. Bovendien is het ook een goed niveau van hockey. Daarom besliste ik om in België te komen spelen. Hockey is hier snel gegroeid.
Toen ik naar België verhuisde, kwam ik ook in contact met lesbische meisjes en begon ik te daten. Het voelde als “Jij bent wel cool” en zo begon het. Ik dacht dat ik het gewoon een kans moest geven. Het leek wel vakantie, want ik speelde nog steeds voor het Canadese team maar mijn liefdesleven vond plaats in België. Dus wanneer ik op tournee ging met de Canadese ploeg begonnen ze me uit te horen: “Wat gebeurt er in België? Heb je daar al een liefje?” Toen bevestigde ik: “Wel eigenlijk, ja, ik heb een lief en het is een meisje.” En ze waren er heel chill over, waarschijnlijk omdat ik er zelf ook geen punt van maakte. Ik wou hen vertellen hoe het zat, want als ik dat niet deed, voelde het alsof ik beschaamd was over mijn lief. Maar eender met wie ik samen ben, ben ik trots op. Dat vertelde ik mezelf om het makkelijk te maken. De mensen in mijn hockeycommunity werden meer en meer mijn familie en ik groeide enkel dichter bij het team. Ik heb het pas een jaar later tegen mijn familie verteld.
THE GAY ONE
Mijn moeder was niet bepaald enthousiast toen ik het haar vertelde; Ik zei dat ik nog steeds dezelfde persoon was. Maar ze antwoordde: “Welnee, niet echt.” Ik herinner me dat ik medelijden met haar had dat ze zo’n bekrompen perceptie had over lesbisch zijn en dat ze me niet langer kon zien als haar dochter die gewoon gelukkig en verliefd was. Het is triest voor haar. Ik probeerde het niet als mijn probleem te zien, maar als het hare. Ik ben nog steeds dezelfde persoon, je zou zelfs kunnen zeggen dat ik gelukkiger ben. Ze ging verder met: “Ik wil gewoon niet dat je leven lastiger wordt omdat je jezelf labelt.” Ze realiseerde zich niet dat ze met deze uitspraak kon beslissen of ze mijn leven makkelijker of moeilijker maakte. In plaats van me te waarschuwen en te wijzen op wat anderen van mij zouden denken, konden we ook focussen op wat zij ervan vond of hoe zij zich erbij voelde. Ik denk dat dit voor iedereen belangrijk is: op het focussen op hoe je je werkelijk voelt in plaats van je zo voelen omdat je denkt dat iedereen er zo over denkt. Het is niet oké om mensen te beoordelen. Waarom zou je het erg vinden als die persoon gewoon gelukkig is zoals die is? Waarom denk je dat jij het recht hebt om om ze het gevoel te geven dat ze verkeerd zijn? Het is niet dat het iemand verandert. Ik wil wel graag vermelden dat mijn moeder een paar jaar later gelukkig is en trots is op mezelf en mijn vriendin.
Als atlete wil je die aandacht niet. Atleten hebben dan het gevoel dat holebi zijn het enige is wat hen definieert, alsof ze dan ‘the gay one’ van het team zijn. Uiteindelijk zou het er niet mogen toe doen, maar hiervoor moet er eerst iemand in het team zijn die het normaal maakt. Ik wil die aandacht niet, maar ik heb wel het gevoel dat iemand het gesprek hierover op gang moet trekken. Ik weet dat er nog steeds homofobie in de sport is en ook in hockeyclubs. Dus als je erin slaagt om mensen te bereiken en hen te laten begrijpen dat het niet oké is om mensen te beoordelen, dan heb je iets goed gedaan. Zelfs al is het maar één persoon het gevoel geven dat ze niet alleen zijn, dan heb je iets nuttig gedaan. Ik kan me het gevoel niet voorstellen waarbij ik mezelf niet kan zijn en steeds mezelf zou moeten verbergen. Om iemand anders te zijn, elke dag opnieuw. Niemand zou het recht mogen hebben om iemand anders zo te laten voelen.
Nu merk ik dat, althans sinds ik uit de kast ben, er anderen ook uit de kast gekomen zijn. Ik zal zeker niet met die eer gaan lopen, maar misschien is het geen toeval. Ik denk niet dat mijn teamgenoten lesbische spelers anders zouden behandelen en ik geloof dat iedereen dit wel wist, maar er was gewoon niemand die erover sprak.
RISE ABOVE
Er zijn zeker delen in Canada waar men nog niet zo open is als in Europa. Het valt me vooral op als ik terugga met mijn vriendin. Als ik op bezoek ben in de stad van mijn ouders, die wat kleiner is, valt het me op dat veel mensen kijken als we hand in hand lopen. En dan komen de herinneringen van toen ik er leefde; ik had nog nooit een holebi zien rondwandelen. Zeker in de hockeyteams waarin ik zat hebben we nooit lesbische meisjes gehad.
Nu merk ik dat, althans sinds ik uit de kast ben, er anderen ook uit de kast gekomen zijn. Ik zal zeker niet met die eer gaan lopen, maar misschien is het geen toeval. Ik denk niet dat mijn teamgenoten lesbische spelers anders zouden behandelen en ik geloof dat iedereen dit wel wist, maar er was gewoon niemand die erover sprak. En dat is wat ik eerder vertelde: waarom het zo belangrijk is om gewoon het gesprek te starten. Ik denk dat er vrij veel lesbische meisjes zijn in het hockey, maar wat ik nog niet hoorde of weet, is of er transgenderatleten in het hockey zijn. Ik zou niet weten waar ze zijn, dus dat is nog een groter probleem. Hockey zou nochtans een goeie sport zijn, want het is niet alleen fysiek maar ook heel veel tactiek. Al ben ik wel trots op de hockey community en ik geloof dat we open en verwelkomend zijn naar transgenderatleten toe.
Ik werk ook nog voor het hockey lifestylemerk Osaka. Zij houden van het pride-idee en willen er meer mee doen. Ze zien het zelfs groter dan holebi’s alleen, dus werken we nu aan de Rise Above campagne waarbij het over alles gaat; Het gaat over dat je geen mensen moet beoordelen en dat je jezelf erboven moeten stellen. Sommige mensen zullen je proberen af te remmen en gemeen zijn, maar je moet je dit niet aantrekken. Het gaat over jezelf kunnen zijn en ook anderen aan te moedigen om zichzelf te zijn.
KNIPOOGJE
Ik heb nu mijn Belgisch staatsburgerschap aangevraagd. Gelukkig heeft de Hockey Federation me hierbij geholpen. Het is een lang proces geweest met heel veel papierwerk. Ik heb integratie- en Nederlandse cursussen gevolgd en kan nu (heel trots) zeggen dat ik een Belgisch paspoort heb! Ik train nu een paar maanden met het team en hopelijk haal ik de selectie. Mijn grootste droom is om naar de Olympische Spelen te gaan.
Eind augustus is de eerste keer dat ik voor België zou kunnen spelen. Ik speel dan tegen mijn vriendin die Nederland vertegenwoordigt in de eerste wedstrijd van de Europa Cup. We maken er grapjes over, maar het wordt echt gaaf. We zijn beide verdedigers, dus er is een kleine kans op directe confrontatie. Ik kijk ook uit naar het begin, als we de hand schudden. Dan ga ik haar een klein knipoogje geven of zoiets!
Voor alle jonge atleten, of je nu holebi bent of niet: ik wil ze alleen maar aanmoedigen om zichzelf te zijn, omdat het zoveel beter is om mensen op te tillen dan om mensen neer te halen. En om niet bang te zijn voor wie je bent, want mensen kunnen je nu beoordelen, maar als ze je beoordelen, onthoud dan: wie zijn ze om je te beoordelen? Je moet er gewoon boven staan en trots zijn op wie je bent. Het is gemakkelijker om te zeggen, dat weet ik zeker. Daarom is het belangrijk om echt bewust te zijn van stereotypen. Om niemand te forceren. En als mensen er een grapje over maken, reageer dan, zeg “Dat is niet cool”. Want als je het niet zegt, dan zegt misschien niemand iets.
___
Volg Abi op Instagram
