Op 16-jarige leeftijd begon ik met volleybal. Ik kom uit een familie van volleyballers, maar het is geen populaire mannensport in de VS, dus er waren zeer weinig mogelijkheden. Ik moest zelfs telkens een uur lang rijden om met mijn club te kunnen trainen. Toch werd ik meteen verliefd op de sport, en ook coachen is mij dierbaar. Na het einde van mijn universiteit, kon ik meteen als coach aan de slag en in 2013 waren mijn team (Universiteit van Wisconsin) en ik al nationale finalist van de universiteitscompetitie NCAA. In 2016 ontving ik de AVCA Thirty Under 30 Award die me prees als een van de opkomende topcoaches in het land. Maar ik ben het meest trots op alle voormalige atleten die ik al heb gecoacht. Ik heb ze zien groeien als atleet en grootse dingen doen in hun volwassen leven.
Toen ik 19 jaar oud was, kwam ik als homo uit de kast. Ik vond het belangrijk om mijn leven authentiek te kunnen leven, zodat ik een voorbeeld kon zijn voor toekomstige atleten en coaches. Ik was bijzonder zenuwachtig voor mogelijke professionele repercussies. Ik dacht namelijk dat ik niet dezelfde carrièremogelijkheden zou krijgen als ik mezelf outte. Gelukkig is dat achteraf niet juist gebleken, maar de vraag of ik mij moest outten was wel een heuse strijd voor mij tijdens het begin van mijn carrière.
“Ik was bijzonder zenuwachtig voor mogelijke professionele repercussies. Ik dacht namelijk dat ik niet dezelfde carrièremogelijkheden zou krijgen als ik mezelf outte. Gelukkig is dat achteraf niet juist gebleken, maar de vraag of ik mij moest outten was wel een heuse strijd voor mij tijdens het begin van mijn carrière.”
Ik groeide op in een kleine stad in het conservatieve deel van het Midwesten, wat zeer moeilijk was. Ik had het gevoel dat ik als jongere een deel van mezelf moest verbergen. Door uiteindelijk naar de universiteit te gaan, kon ik mijn vleugels uitslaan en meer mezelf zijn. Mijn teamgenoten op de universiteit waren fantastisch en hielpen me enorm bij het vinden van mezelf. Ze zijn mijn tweede familie. Ik heb het geluk om nu in een aantal gemeenschappen en universiteiten te werken die zeer openminded zijn.
Volleybal heeft bewezen een zeer LGBTQI-vriendelijke sport in het algemeen te zijn, en dat is waar ik mijn “tribe” bij wijze van spreken heb gevonden. Ook in andere sporten voelen sporters zich – nu meer dan ooit – op hun gemak om zichzelf te zijn in hun sportgemeenschap. Dat was vroeger niet het geval. We hebben in dat opzicht gelukkig al een lange weg afgelegd.
Ik had graag gezien dat iemand me had verteld dat het oké is om jezelf te zijn. Precies zoals ik ben. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn. Sommige mensen zullen je niet leuk vinden voor het. Dat is oké. Ze waren niet voor jou bedoeld en maken geen deel uit van je reis. Tegen andere jonge atleten zou ik willen zeggen dat het verstoppen van stukjes van je om in te passen niet het antwoord is. Je bent mooi. Je bent geliefd. Je bent belangrijk.
___
Volg Jake op Instagram en/of Twitter