Ik ben op mijn 5 jaar gestart met voetbal bij VK Beverlo. Enkele jaren later mocht ik daar met de miniemenploeg de kampioensbeker in de lucht steken. Voetbal is altijd een deel van mijn leven geweest. Op mijn 16 jaar ben ik ook scheidsrechter geworden. Daar ben ik wel even mee gestopt, maar in 2016 heb ik de draad terug opgepikt.
De eerste gevoelens dat ik mij anders voelde, kwamen toen ik 11 à 12 jaar was. Maar dan heb ik het tegen niemand verteld, ik ben pas veel later uit de kast gekomen als trans. Ik denk dat ik het op die leeftijd zelf nog niet begreep en ik ook bang was van de mogelijke reacties.
DEKSEL OP DE NEUS
De eerste keer dat ik het binnen mijn sport vertelde, was bij het juniorenteam van AC Tervant in 2007. Het voelde juist aan om het te vertellen, eerlijkheid was voor mij belangrijker. Toen ik het vertelde was het allemaal oké en leek er eerst geen enkel probleem te zijn. Maar een paar maanden later kreeg ik het deksel op de neus. Een nieuw seizoen begon en ik speelde op dat moment bij de reserven en eerste ploeg. Ik zal het nooit vergeten: eerst kreeg ik te horen dat ik geen lidgeld moest betalen – wat ik al wat vreemd vond – en niet veel later wachtte een bestuurslid mij op na een training. Hij vertelde mij dat ik kalm door moest wandelen naar de auto en niet meer terug moest komen. Ik was niet meer welkom in de ploeg.
Ook bij het vrouwenvoetbal was het niet veel beter. Mannen- en vrouwenvoetbal is compleet anders. Mannen zeggen het tenminste nog in je gezicht, vrouwen doen het eerder achterbaks. Ze proberen je slecht te maken bij de groep of bij de trainer, of zelfs bij het bestuur. Dat is althans wat ik heb meegemaakt. Ik zou een boek kunnen schrijven over hoe sommige ploegen mij behandeld hebben.
VAN HET VELD GEMAAID
Binnen een ploeg heb je altijd mensen die je aanvaarden en mensen die je niet aanvaarden. Volgens mij is er daarom een groot verschil tussen teamsport en individuele sport. Bij individuele sporten zijn je prestaties te wijten aan jezelf. Bij een teamsport als voetbal sta je met 11 mensen op het plein. Als je dan uit de kast komt, kan dit wel een probleem veroorzaken. Iedereen wil graag spelen. En ik heb zelf ervaren dat wanneer de trainer een selectie maakt, de problemen beginnen.
“Telkens was ik heel erg bang om het te vertellen, bang voor de reacties die ik zou krijgen.”
Ook tijdens wedstrijden krijg ik het vaak te verduren. “Transwijf, kutwijf,…”, er werd al van alles naar mij geroepen. Toen ik eens alleen door was naar de goal, maaide de tegenstander mij hard neer, zonder enig bal. Tegen de scheidsrechter hoorde ik ze zeggen: “Maar dat is een man op het plein die we moeten tegenhouden!”. Veel kan je daar niet tegen doen.
Telkens was ik heel erg bang om het te vertellen, bang voor de reacties die ik zou krijgen. En als ik toen geweten had wat ik nu wist, zou ik het misschien nooit verteld hebben. Toch koos ik ervoor om open te zijn over wie ik ben. Want niemand moet zich schamen om wie hij/zij is. Niemand is 100% perfect. Mijn huidige club, Blauberg Sport, gaat er goed mee om: holebi of transgender, iedereen is welkom!
NIET OPGEVEN, BLIJVEN DOORGAAN
In 2011 had ik mijn eerste gesprek in het UZ Gent. En na de eerste hormonen werden mijn spieren afgebouwd. Al na een paar maanden merkte ik duidelijk het verschil, dat was heel raar. Ik schrok dat het zo snel ging. Al heeft het uiteindelijk wel even geduurd voor ik naar een vrouwenploeg ging, omdat er problemen waren bij de bond. Die zei namelijk dat ik eerst een V op mijn paspoort moest hebben, bij mij stond nog een M. Dat heeft toen wel voor wat moeilijkheden gezorgd.
“Ik ken de richtlijnen binnen de verschillende federaties niet, maar er is duidelijk nog veel werk aan de winkel opdat transgenders onbevreesd kunnen sporten.”
Ik ken de richtlijnen binnen de verschillende federaties niet, maar er is duidelijk nog veel werk aan de winkel opdat transgenders onbevreesd kunnen sporten. Maar de eerste stappen zijn er wel! Moest je in de jaren 2000 uit de kast komen als trans, was het helemaal hopeloos om ergens te kunnen voetballen. Maar nu is er bij de voetbalbond bijvoorbeeld een dienst die werkt rond holebi’s en transgenders. Als er problemen zijn, kan je hen contacteren. Dat is zeker heel positief.
We hebben nog een heel lange weg te gaan. Niet iedereen kan ermee om of aanvaardt wie je bent. Je mag gewoon niet bang zijn voor wat mensen zeggen. Het is jouw leven, jij bepaalt wat jij wil doen. “Niet opgeven, blijven doorgaan!”, dat is mijn motto.
