Lucy

Voor ik met rugby begon, speelde ik eigenlijk basketbal sinds mijn 10de. Basketbal was mijn grote passie. Ik vond het geweldig om deel uit te maken van een team, maar ik vond het ook leuk om de mogelijkheid te hebben om individueel uit te blinken. In dat opzicht is basketbal fantastisch; als je hard genoeg werkt en er dat beetje meer in steekt, zal het zich laten zien op het veld.

Uiteindelijk, na meer dan 10 jaar spelen, begon ik te voelen dat ik even genoeg had van de basketbalomgeving, de mensen en de soms wrede competitiviteit die ermee gepaard gaat. Dat is ook het moment waarop ik rugby 7s leerde kennen. Mijn vroegere basketbalteamgenote was vrienden met enkele rugbyspelers en ze nam mij mee naar een internationaal tornooi. Toen ik hen bezig zag, wist ik onmiddellijk dat ik deze sport ook wilde spelen en ik twijfelde geen moment om te stoppen met basketbal.

Ik was erg verbaasd hoe ze met elkaar omgingen op het veld. Ook al was er veel fysiek contact, toch was er geen kwaad opzet of intentie om iemand pijn te doen. Dus zo startte ik met rugby en tot nu toe won ik de laatste twee jaar op een rij het kampioenschap in de Tsjechische elite vrouwenrugbyreeks. Verder heb ik de derde plaats gehaald in de hoogste reeks van de Poolse competitie. En ik ben ook lid van het Slovaaks nationaal rugbyteam.

 

OKÉ OM ANDERS TE ZIJN

Hoe hard ik het ook haat om labels te gebruiken, ik denk dat het oké is om te zeggen dat ik lesbisch ben. Ik ben uit de kast bij de meesten in mijn omgeving – of ik verberg het althans zeker niet. Als iemand het mij vraagt, vertel ik het. Toen ik een relatie begon met een meisje, kwam ik uit de kast bij mijn familie. Geheimen verzwijgen voor hen was schadelijk voor ons beide en ik haatte het om een groot deel van mijzelf niet met hen te delen. Ik voelde simpelweg dat het tijd was dat ze wisten dat ik gelukkig was en dat er iemand speciaal was.

“Ook al weet ik dat er veel atleten holebi zijn, toch zijn ze niet uit de kast, omdat het niet veilig is voor hen om openlijk te zeggen “Ik ben homo”.”

Als ik erop terugkijk, zou ik tegen mijzelf zeggen dat ik niet zoals alle anderen hoef te zijn. Dat het oké is om eruit te springen en een beetje anders te zijn. Want ik voelde mij eigenlijk nooit comfortabel om uit de kast te komen, zeker niet toen ik nog basketbal speelde. Slovakije is nog steeds vrij conservatief wat dit thema betreft. Ook al weet ik dat er veel atleten holebi zijn, toch zijn ze niet uit de kast, omdat het niet veilig is voor hen om openlijk te zeggen “Ik ben homo”.

 

LABELS KUNNEN RUGBYATLETEN NIETS SCHELEN 

Wat de rugbygemeenschap betreft, ben ik niet zo zeker of er wel zoiets is als ‘uit de kast komen’. Eerlijk gezegd geloof ik dat rugbyatleten van de liefste soort mensen op deze aarde zijn. Misschien heb ik geluk gehad, maar ik heb nooit een slechte ervaring of negatieve reactie gehad, iedereen is gewoon heel accepterend. Tijdens mijn eerste rugbyseizoen denk ik niet dat iemand wist dat ik lesbisch ben, simpelweg omdat het niet echt iets schandalig was en niemand mij forceerde mezelf te labelen. Labels kunnen rugbymensen gewoon niets schelen. Als je rugby speelt, ben je automatisch deel van de familie, en je voelt je gerespecteerd en evenwaardig.

Er zijn wel redelijk wat lesbische meisjes in mijn rugbyteam en ook in andere teams. Geloof mij, ze zijn allemaal super awesome! Bovendien is de meest bekende en gerespecteerde rugbyscheidsrechter in de wereld openlijk homo. Ik denk dat het oké is om te zeggen dat rugby ver voor is ten opzichte van andere sporten.
Persoonlijk was ik zolang ik mij kan herinneren al fan van basketbalspeelster Diana Taurasi. Maar sinds ik overschakelde naar rugby, ben ik helemaal in de ban van het hele 7s vrouwenteam van Nieuw-Zeeland. Hun wedstrijden betekenen heel veel voor mij.

Ik denk dat holebi zijn ongelooflijk hard moet zijn voor individuele atleten. Deel uitmaken van een team geeft je een enorm gevoel van comfort en veiligheid. Ik veronderstel dat uit de kast komen te maken heeft met je kwetsbaar opstellen, wat ook hetzelfde gevoel is wanneer je soms op het veld staat, bijvoorbeeld als je betrokken bent in een gevaarlijk spel of wanneer je een fout maakt of foute pas gooit, enzovoort. Maar je teamgenoten zijn daar om je te beschermen: om je fouten recht te zetten en ook om je te accepteren voor wie je bent.

“Je teamgenoten zijn daar om je te beschermen: om je fouten recht te zetten en ook om je te accepteren voor wie je bent.”

Binnen de sportwereld heb ik absoluut het gevoel dat we evolueren. Kijk maar hoe opgetogen iedereen reageerde toen een Braziliaanse rugbyspeelster haar vriendin ten huwelijk vroeg tijdens de Olympische Spelen in Rio, en hoe normaal en schattig dat was. Er werd hierover nergens iets negatiefs geschreven en het maakte mij heel gelukkig dat het GEWOON een Olympisch huwelijksaanzoek van een rugbyspeelster was.

Aan een jonge atleet zou ik zeggen: Wees niet bang om jezelf te zijn, wees zelfzeker en geniet ALTIJD van wat je doet.

 

Volg Lucy’s verhaal verder op Instagram: @Itslucybo