Ik begon met wielrennen op de late leeftijd van 18 jaar, daarvoor was ik een van de meest onsportieve personen die je kon ontmoeten. Ik was echt het tegenovergestelde van het “sportieve” type op school en was dan ook nooit geïnteresseerd om bij een team aan te sluiten of om aan competitie te doen. Ik koos uiteindelijk toch voor fietsen omdat ik wel een beetje een adrenalinejunkie ben en het idee om snel te gaat op een cool stukje mechaniek sprak me als toekomstige ingenieur wel aan. Mijn flatgenoot op de universiteit was een wegwielrenner en ik wou er wel in meegaan.
Mijn grootste prestatie wat betreft wedstrijden, is dat ik de eerste transpersoon was die de RideLonden100 uitreed. Dat is een 100 mijl (160 kilometer) lange race in centraal Londen. Eigenlijk mocht ik mij in het begin niet registeren, maar ik ben hiertegen in beroep gegaan waardoor ik toch mocht deelnemen. De regels werden zelfs aangepast waardoor andere transgender en non-binaire sporters nu ook kunnen deelnemen. Het voelt fantastisch om een soort van baanbrekende initiatiefnemer te zijn en het maakt mij gelukkig dat anderen zoals ik nu deel kunnen nemen aan zo’n prachtig event.
In het begin was mijn sportief doel om gewoon bij een team te geraken, wat voor mij al een grote uitdaging was. Maar nu ik dit bereikt heb, wil ik zien hoever ik kan gaan. Ik zou graag de meest succesvolle transgenderatleet in Groot-Brittannië zijn, want op dit moment zijn er heel weinig. Het ideale scenario is wielrennen op nationaal niveau en zien hoever ik hierin kan geraken. Ik probeer in ieder geval de top te bereiken zolang ik kan. Dit is een doel van lange adem natuurlijk, ik ben 21 jaar dus ik kan nog een tijdje doortrainen om dit te bereiken.
TIJD EN GEDULD
“Net omdat de anderen binnen het team in gelijkaardige situaties zitten als ik, zorgt het voor een groot netwerk vol steun.”
Mijn team “FoxyMoxyRacing” is een genderinclusief team dat heel veel transgender en non-binaire atleten steunt op hun weg naar succes. Ik begon bij hen nog voor mijn hormonale behandeling en ik heb sindsdien een serieuze weg afgelegd om mijn eigen lichaam te leren kennen bij het nemen van testosteron. Mijn team steunde me heel hard, niet alleen tijdens mijn succes, maar ze gaven me ook de tijd zodat ik me kon aanpassen aan de nieuwigheden in mijn leven. Zelfs bij mijn beslissing om dit jaar geen wedstrijden te rijden. Net omdat de anderen binnen het team in gelijkaardige situaties zitten als ik, zorgt het voor een groot netwerk vol steun. Dat is voor iedereen van onschatbare waarde.
Voor ik bij Foxy reed, fietste ik bij een lokale club. Het merendeel van de leden had geen probleem met het feit dat ik transgender ben. Maar ik ben niet zeker of ze echt begrepen wat het betekende, want ik leefde nogal in een conservatieve gemeenschap. De eigenaars van de club lieten me bij de mannenwedstrijden meerijden wat fantastisch was. Het voelde niet altijd even comfortabel, maar dat was waarschijnlijk door mijn eigen angst en het doemdenken van hoe anderen over me dachten. Ik ben nog steeds lid van deze club (niet voor de wedstrijden) en plan om hun clubritten te gebruiken als trainingskansen wanneer ik weer deftig kan trainen.
Voor transgenders vind ik wielrennen eerlijk gezegd vrij transinclusief, of toch vanuit transmannelijk perspectief. Ik kan mij wel inbeelden dat het voor een transvrouw veel moeilijker is, dit is in het algemeen wel het geval. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik serieus benadeeld werd, behalve op economisch vlak. Want wielrennen is duur voor mensen die het niet zo breed hebben. Ik wijd dit vooral aan mijn onafhankelijk leven waarbij ik als werkstudent mijzelf moet financieren (bij een werkgever die overigens LGBT-vriendelijk is).
MIJN GROOTSTE INSPIRATIE
Ik heb nooit echt ervaren hoe het is om op te groeien als transgender omdat ik pas uit de kast was op mijn 18de. Maar ik weet wel dat er geen representatie is van transatleten in Groot-Brittannië. Ik heb zelfs geen weet van andere prominente transatleten in dit land, wat echt niet goed is. Mijn land kan een vijandige omgeving zijn voor transgenders en men is niet zo progressief op vlak van transgenderinclusiviteit als andere naties. Ik probeer dat te veranderen door zichtbaar te zijn. “Chris Mosier heeft me aangemoedigd en dat gaf mij het vertrouwen dat ik even goed kan worden als cisgender mannelijke atleten.”
Mijn grootste inspiratie in mijn wielercarrière is Chris Mosier. Nadat ik hem persoonlijk contacteerde toen ik pas begonnen was met fietsen, heeft hij me aangemoedigd en dat gaf mij het vertrouwen dat ik even goed kan worden als cisgender mannelijke atleten.
De boodschap die ik graag wil verspreiden is dat je ertoe doet: je hebt van niemand de toestemming nodig om te zijn wie je bent. Het is belangrijk om alle twijfels die je hebt achterwege te laten en te luisteren naar mensen die in je geloven, zelfs al is het enkel jijzelf. Train hard, wees lief voor jezelf en heb vertrouwen dat je er wel komt en dat het absoluut mogelijk is om de echte en beste versie van jezelf te zijn.
Ik zou graag nog al mijn sponsors bedanken (Lazer Sport, PodiumWear, Robins Kaplan LLP, SkratchLabs, Feedback Sports, MadAlchemy, Pedro’s Tools, Thule Sweden, Conduit Coffe) voor hun steun aan het team en hun geloof in mij. En verder bedank ik graag mijn fantastische teamgenoten bij FoxyMoxy.
___
Volg Rob en FoxyMoxyRacing op Instagram
