Ik begon zo’n vijf jaar geleden met triatlon. Op YouTube zag ik een video over enkele Ironman atleten die hun grenzen verlegden en dat inspireerde me. Ik kon zwemmen, fietsen en lopen, dus dacht ik om het gewoon eens te proberen. Ik was wel erg bang van zwemmen in open water, en eigenlijk ben ik er nog steeds niet op mijn gemak, maar op een of andere manier kan ik die angst inperken en doe ik het gewoon. Zwemmen in groep helpt ook wel!
Nu ben deel ik van de online triatlon club (Team MaccaX) die werd opgestart door voormalig wereldkampioen Chris McCormack. Dit platform hielp me om vele triatleten uit de hele wereld te ontmoeten en om fantastische vriendschappen te sluiten. Ik race vooral tegen mezelf, om steeds weer een persoonlijk record te halen, maar ook om fondsen te verzamelen voor het goeie doel via IronProject. IronProject is een groep triatleten in Singapore die geld inzamelen door geld te doneren per gedane trainingsuur, in de hoop dat anderen ook doneren.
Als atleet ben ik uit de kast, maar wel selectief. Dus enkel wanneer ik mij comfortabel genoeg voel bij iemand. Je voelt het als het ware aan en wanneer ik niet op mijn gemak ben, verander ik van onderwerp omdat ik behoedzaam ben met hun intenties. Wanneer ik wel uit de kast kan komen, is het steeds een bevrijdend gevoel en pas dan ervaar je dat er geen barrières meer tussenin staan. Dat is echt een fantastisch gevoel. Op het MaccaX forum is er een gedeelte voor ruimere onderwerpen. Toen ik 2 à 3 jaar geleden lid werd, heb ik daar meegedeeld dat ik homo was. Ik wou nieuwe vrienden maken in de triatlonwereld waarbij ik me comfortabel kon voelen om samen te trainen en mee op te trekken.
Hier in Singapore is homoseksueel contact nog steeds illegaal en strafbaar. Er is geen enkele wet die de LGBT-gemeenschap beschermt tegen discriminatie.
Ik doe telkens moeite om iemand van Team MaccaX te ontmoeten wanneer ik naar een bepaalde stad reis. Diegenen die ik uiteindelijk ontmoet, hebben er helemaal geen probleem mee. Met Tim uit Sydney bijvoorbeeld lach ik heel wat af, hij vindt het leuk om homomopjes boven te halen, om te lachen natuurlijk. Ook door samen op trainingskamp of samen wedstrijden te doen, maakte ik al veel vrienden. Via deze relaties kom je ook veel te weten over elkaars persoonlijke relaties en of ze iemand kennen die ook homo is, familie of vrienden bijvoorbeeld.
Verder train ik ook met mijn coach Shem Leong van IronGuides in Singapore. Hij staat voor de volle 100% achter me. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om een coach te hebben die je vertrouwt en waarbij je jezelf kan zijn. Hier in Singapore is homoseksueel contact nog steeds illegaal en strafbaar. Er is geen enkele wet die de LGBT-gemeenschap beschermt tegen discriminatie. Toch zijn haatmisdaden vrij zeldzaam hier en voel ik mij veilig. Dit is ook mede dankzij iemand als mijn coach en de mensen van IronProject waarvan ik voel dat ze mij steunen.
Ik ben ook nooit echt gepest geweest, maar iemand in mijn loopgroep zei wel eens dat ik liep als een meisje. Ik heb het weggelachen. Dit is mijn verdedigingsmechanisme, denk ik, om eerder te ontwijken dan te confronteren. Maar de kerels waarmee ik optrek en train in Singapore steunen me, ik hou ervan om met hen op te trekken en samen te trainen. Voor de hele sport kan ik niet spreken of die nu tolerant is of niet. Het is een vrij unieke sport omdat je zowel in clubverband kan sporten als alleen. Je kan zowel in een zwemclub, fietsgroep of loopclub zitten, als alles op je eentje doen.
Team MaccaX is dan weer een online triatlon club die je toegang geeft tot honderden leden wereldwijd. Door een zeer actieve facebookgroep kon ik vrienden maken die steunen dat ik homo en uit de kast ben. Zo ontmoette ik tijdens een van de trainingskampen in Phuket (Thailand) coach Belinda. Toen ik het vertelde, ging ze er heel cool mee om. Ze zei zelfs dat ze me zou helpen om een knappe triatleet voor me te zoeken… maar hier is ze sindsdien niet meer op teruggekomen.
Het is belangrijk om een coach te hebben waarbij je jezelf kan zijn.
Het is nooit makkelijk om uit de kast te komen, niet in team en niet in een individuele sport. Al denk ik wel dat de dynamiek van een teamsport het moeilijker kan maken omdat er zoveel andere mensen mee gemoeid zijn waarmee je heel nauw samenwerkt. Je kan teamgenoten hebben die je steunen, maar evenzeer teamgenoten die dit niet doen. Dit kan het erg lastig maken. In zo’n situatie zou ik waarschijnlijk eerst met de coach praten.
Als je ervoor kiest om alle drie de disciplines alleen uit te voeren, is triatlon uiteindelijk een individuele sport, dus ik zie hier niet meteen problemen. Je kan er gewoon voor gaan en het doen. Toch denk ik dat wat media-aandacht voor LGBT-triatleten, zeker onder de grotere namen van de sport, velen zou helpen die nu nog bang zijn om de sport uit te oefenen. Ik heb er ook geen idee van of er transgender atleten in mijn huidige club zitten. Ik heb helaas geen weet van media-aandacht voor een transgender triatleet.
Coaches en mensen aan het hoofd van sportclubs zijn super belangrijk om een vriendelijke en tolerante omgeving te creëren voor iedere atleet. Toch hoef je niet per se bij een club aan te sluiten. Kom gewoon buiten, train en doe mee aan wedstrijden! Er zijn zoveel online bronnen en trainingsprogramma’s. Mijn goeie raad zou zijn om een coach te vinden waarbij je je comfortabel voelt, die je kan vertrouwen en die je kan helpen om je doelen te bereiken. Iemand in mijn loopgroep zei wel eens dat ik liep als een meisje. Ik heb het weggelachen. Dit is mijn verdedigingsmechanisme, denk ik, om eerder te ontwijken dan te confronteren.
Ik verdien mijn brood niet als professioneel triatleet, dus ik kan me niet inbeelden hoeveel druk er als professional bij komt kijken, bijvoorbeeld omdat je dan afhangt van sponsors. Ik heb geen sponsors, hoewel ik er wel graag zou hebben, want deze sport is heel duur! Ik ben wel een merk ambassadeur voor Fusion Sports UK, ook zij steunen me volledig.
Ik kijk op naar atleten als Ian Thorpe, Tom Daley, Siri Lindley, ze zijn allen zo moedig! Om uit de kast te komen bij de hele wereld, de media enzovoort… ik kan me niet inbeelden hoe ze zich gevoeld moeten hebben, maar ze inspireerden me zeker. Ik merk ook wel dat er een beweging gaande is van professionele atleten die uit de kast komen en meer aanvaard worden. Dat is geweldig! Maar ik hoop dat er meer opstaan, in meer sporten. We hebben meer rolmodellen nodig en ik juich OFTW zeker toe. Als jonge atleet was ik zo bang. Ik wou dat ik iemand had die me toen vertelde dat alles wel goed kwam, dat ik zou leren om me goed in mijn vel te voelen en dat ik vrienden zou vinden die van me houden zoals ik ben.
Dus wees niet bang om jezelf te zijn, blijf bevriend met diegene die van je houden zoals je bent en probeer altijd het positieve in elke situatie te zien.
Volg Craig op Instagram: @craigtoh
Meer info over IronProject: www.ironproject.wordpress.com
