In 2009 begon ik met canicross. Voordien zat ik in de atletiek waar een vriend, die al met honden liep, me de sport heeft leren kennen. Sindsdien heb ik de smaak te pakken en ben er niet meer mee gestopt. De sport canicross houdt in dat ik samen met een hond over verschillende parcours loop. Ik heb drie honden en ik wissel af met wie ik loop afhankelijk van de afstand en het terrein. Er zijn parcours in het bos, het veld en in parken, maar het einddoel blijft steeds hetzelfde: wie het snelste loopt, wint. Wedstrijden met veel klimmen en dalen, daar hou ik van.
Zowel mannen als vrouwen staan aan dezelfde start van canicross, maar de uitslag is per categorie en ook mannen en vrouwen worden daarbij apart geklasseerd. Dit jaar zou ik graag de top 10 halen op het Europees Kampioenschap in Italië. Dat is het doel waar ik nu naartoe werk.
Iedereen van mijn vrienden en familie weet dat ik op vrouwen val. Ik vind het ook makkelijker zo, want als iedereen het weet, kan ik gewoon mezelf zijn en hoef ik mijn geaardheid niet te verbergen. In 2013 ben ik uit de kast gekomen. Ik had op dat moment al 3 maanden een relatie en ik heb mijn vriendin gewoon aan iedereen voorgesteld als mijn lief. Ik wou geen geheimen meer rond mijn relatie. Ik wou gewoon mezelf kunnen zijn, hand in hand kunnen lopen… zonder er te veel taboe over te maken. De reacties waren uiteenlopend. De ene had wel een vermoeden, de ander schrok maar had er geen problemen mee, en nog andere hadden wat meer tijd nodig om het te kunnen accepteren. Die tijd kregen ze ook.
Zo was er één teamgenoot die echt negatieve commentaar had bij het douchen. Na een wedstrijd wou die persoon niet dat ik in de gezamenlijke douche kwam vooraleer zij eruit was. Dit heeft toch een aantal wedstrijden geduurd en op een bepaald moment vroeg ik haar wat eigenlijk het probleem was. Ik zei dat ik nog steeds dezelfde Ineke was als voorheen, maar ze was daar niet van overtuigd. Ze vertelde me dat ze het niet kunnen vond dat ik zonder schaamte de douche instapte. Ik schrok natuurlijk heel erg. Maar mijn vrienden namen het voor mij op, voor hen was er helemaal geen probleem. Door hun steun ben ik gewoon blijven canicrossen en uiteindelijk hebben we ook echt een leuk team waardoor ik het heel graag doe. Ik heb haar dan maar nog wat tijd gegeven en ervoor gezorgd dat ik niet net na haar de douche in ging. Ik weet niet wat haar precies van mening heeft doen veranderen, maar het tijd geven hielp blijkbaar, want nu vormt het geen enkel probleem meer.
Er was één teamgenoot die echt negatieve commentaar had bij het douchen. Na een wedstrijd wou die persoon niet dat ik in de gezamenlijke douche kwam vooraleer zij eruit was. Ik zei dat ik nog steeds dezelfde Ineke was als voorheen, maar ze was daar niet van overtuigd.
Binnen canicross zijn er nog meerdere vrouwen lesbisch. Dat zijn echt toffe mensen en ook zij worden goed aanvaard binnen de sport. Ik heb een geweldige club en coach die me accepteert hoe ik ben. Ik kan zonder problemen gewoon mezelf zijn. Gelukkig, want in een teamsport moet je natuurlijk altijd kunnen samenwerken. Als je met mensen in het team zit die jou niet nemen zoals je bent, kan ik mij inbeelden dat dat voor problemen zorgt. Ik vermoed dat je dit niet hebt bij een individuele sport, waar je minder samen hoeft te werken. Maar had ik geweten dat bijna iedereen zo positief zou reageren, had nooit zo getwijfeld om uit de kast te komen.
Als ik een tip mag geven: Probeer altijd jezelf te blijven en je niet anders voor te doen dan wie je echt bent. En geef de mensen die het nodig hebben de tijd om het te accepteren.
