Ik begon te basketballen in de recreantencompetitie toen ik in het 4e leerjaar zat, maar ik speelde al met de bal sinds ik 3 jaar was. Je kon mij altijd op het basketbalveld in de turnzaal vinden omdat mijn moeder toen in de universiteitsploeg speelde. Het talent zit dus in mijn genen, maar ik werkte er hard voor en had terwijl ook heel veel plezier.
Ik kwam uit de kast op 18-jarige leeftijd. Ik voelde dat het tijd was, ik was het moe om die informatie enkel voor mezelf te houden. Ik vertelde het aan mijn moeder via de telefoon vanuit mijn studentenkamer. Dit was ongetwijfeld de zwaarte periode van mijn studententijd! Haar reactie was niet begripvol of liefdevol; Ze vertelde me dat wat ik net onthulde niet waar was, dat ik niet op vrouwen viel en dat ik niet wist waarover ik sprak. Toch voelde het goed om mijn hart te luchten en om volledig mezelf te kunnen zijn.
Op dezelfde leeftijd kwam ik ook uit de kast bij mijn team. Er waren nog teamgenoten die ervoor uitkwamen, dus voelde ik mij wel comfortabel en veilig. Het is belangrijk om mensen rondom je te hebben met wie je je kunt identificeren en in wie je je herkent. Ik had het geluk om teamgenoten te hebben die me begrepen, die het niet erg vonden of die zelf lesbisch waren. Ook heerste er in mijn team een cultuur waarbij je als lesbische atleet op geen enkele manier tegengewerkt werd. Nu voelt het heel goed om uit de kast te zijn. Ik heb geen controle over wat anderen over me denken en hoe ze zullen reageren, maar dit is mijn ware ik en het maakt me niet uit wat anderen over me denken. De enige mening die er voor mij toe deed, was die van mijn moeder. Zij was mijn grootste criticus, maar nu zitten we weer op dezelfde golflengte!
Ik zou het helemaal oké vinden om transatleten in mijn team of dat van mijn tegenstanders te hebben. In basketbal heb ik zowel met mannen als vrouwen gespeeld. Voor mij draait het allemaal rond een toffe wedstrijd en competitie.
In het algemeen denk ik dat alle profteams waarbij ik speelde wel tolerant waren over het feit dat ik lesbisch ben. Volgens mij is vrouwenbasketbal in de Verenigde Staten in het algemeen wel verdraagzaam. Er zijn andere landen die dit minder zijn. Ik sportte op professioneel niveau in Portugal, Zweden, Spanje, Roemenië, Puerto Rico, Australië en Frankrijk. In die landen was het niet zozeer moeilijker om uit de kast te zijn, maar ik had het wel lastiger om mij op mijn gemak te voelen. Want in die landen zag ik minder mensen openlijk hand in hand lopen of openlijk out zijn dan in de Verenigde Staten (Texas). Ik weet wel dat er veel holebi-koppels zijn in Europa, maar het was de publieke affectie die ik niet zag.
Voor mij is het vreemd dat lesbische vrouwen die basketbal spelen soms als cliché of stereotiep beschouwd worden. Want als ik naar andere sporten kijk, zie ik ook veel holebi-atleten en er komen er steeds meer uit de kast. Basketbal is misschien wel de sport dat de meest openlijke out atleten heeft, ik weet het niet. Vrouwen zijn ook iets meer fluïde wanneer het over aantrekking, seks en liefde gaat. Ik merk dat het meer aanvaard wordt in de maatschappij wanneer een vrouw een vriendin heeft, dus ik denk dat vrouwen hierdoor meer openstaan voor de mogelijkheid.
De periode waarin ik opgroeide was een mooie tijd om uit de kast te komen. Toch heb mij ik als achttienjarige vrij laat geout omdat ik bang was voor de reactie van mijn moeder. Op jongere leeftijd had ik graag advies gekregen over hoe ik dit haar het best kon vertellen. En op school had ik graag gehoord dat het oké is om je tot vrouwen aangetrokken te voelen, dat het iets normaal is en dat ik niet de enige was. Ik voelde mij behoorlijk alleen op school. Ik had enkele zeer mooie vrouwen kunnen versieren, maar ik was te verlegen en had te weinig zelfvertrouwen door mijn geaardheid. Mocht ik nu opnieuw uit de kast komen als hetzelfde kind, denk ik dat het makkelijker zou zijn en ik meer zelfvertrouwen zou hebben. Dan zou ik niet het gevoel hebben dat er iets mis was met me.
Tegenwoordig komen kinderen al uit de kast in de eerste graad van de middelbare school en hebben ze iets later al relaties met iemand van het hetzelfde geslacht. Dit toont dat het beter gaat in de VS. Er is al veel werk verzet en goeie dingen werden verwezenlijkt. Als lid van de LGBTQ-community is het hier leefbaar en kan je van een relatie met je partner genieten. Toch is er nog veel werk voor de boeg. Ik denk dat er bijvoorbeeld nog veel steun, respect en gelijkheid bereikt moet worden voor transpersonen in onze samenleving en in het land.
Ik ben altijd enthousiast als ik hoor dat andere internationale atleten ook uit de kast komen! Ik vind hun ervaringen interessant omdat de uitdagingen in andere landen anders zijn dan in de Verenigde Staten. Als ik hun verhalen kan gebruiken om een ander persoon of jonge atleet te helpen, doe ik dat zonder twijfel!
Bij mijn weten heb ik geen transatleten ontmoet tijdens mijn carrière in Europe, maar ik hoop dat die teams ook goed zouden reageren op transpersonen. Ik zou het helemaal oké vinden om transatleten in mijn team of dat van mijn tegenstanders te hebben. In basketbal heb ik zowel met mannen als vrouwen gespeeld. Voor mij draait het allemaal rond een toffe wedstrijd en competitie. Er is geen reden voor mij om mij hierover oncomfortabel te voelen.
Ik coach al 10 jaar en ik ben nog niet in contact gekomen met discriminatie vanwege mijn seksualiteit, komende van ouders van kinderen die ik coach. Ik ben omringd door veel fantastische ouders bij wie ik mij veilig genoeg voel om mijzelf te zijn en ik geloof dat ze appreciëren wat ik doe voor hun kinderen. Toch hou ik er rekening mee dat het in de toekomst wel kan voorvallen.
Ik ben altijd voorzichtig, want ik ben ook fysiotherapeut. Mijn werk is lichamelijk en soms zijn delen van het lichaam ontbloot zoals de rug, dijen en bilspieren. Ik vraag altijd aan de ouders om mijn therapiesessies bij te wonen en ik vertel hen altijd waar ik moet werken vooraleer ik iets doe, en ik vraag ook goedkeuring. Ik wil immers geen vals beeld scheppen dat een klacht kan opleveren voor grensoverschrijdend gedrag. Bij andere collega’s zijn zulke incidenten al voorgevallen en ik wil gewoon niet dat zoiets mijn reputatie om zeep helpt.
Als coach gedraag ik mij niet anders tegenover holebi-atleten of spelers waarvan ik vermoed dat ze holebi zijn. Ze weten dat ik lesbisch ben en we kunnen daar een open gesprek over hebben. Als ze willen praten over een probleem waar ze misschien niet makkelijk over kunnen spreken met hun ouders, dan ben ik er. Ik ben een rolmodel voor mijn atleten, holebi of hetero.
Ik vertelde het aan mijn moeder via de telefoon vanuit mijn studentenkamer. Dit was ongetwijfeld het zwaarste deel van mijn schoolperiode! Haar reactie was niet begripvol of liefdevol; Ze vertelde me dat wat ik net onthulde niet waar was, dat ik niet op vrouwen viel en dat ik niet wist waarover ik sprak.
Zelf had ik niet echt holebi-rolmodellen naar wie ik opkeek toen ik in de lagere school zat. Nu sommige atleten die ik toen volgde uit de kast gekomen zijn, besef ik dat ik wel idolen had en dat ze enkele van mijn favorieten spelers waren. Vrouwelijke atleten zoals Diana Taurasi (die net trouwde met Penny Taylor), Cappie Pondoxter en Seimone Augustus, om er maar enkele te noemen. En natuurlijk vind ik Ellen (Degeneres) heel cool, maar wie niet?! Ik vind het tof om te horen dat meer en meer holebi-sporters uit de kast komen en zichzelf zijn. Dat is inspirerend en zo belangrijk om te zien. Ik was niet echt fan van voetbal, maar een aantal jaar geleden begon ik enkele out voetbalsters van de US Women’s National Team te volgen en nu ben ik een grote fan van het team want ze zijn absolute rocksterren en erg getalenteerd! Super tof om te zien! Ik ben altijd enthousiast als ik hoor dat andere internationale atleten ook uit de kast komen! Ik vind hun ervaringen interessant omdat de uitdagingen in andere landen anders zijn dan in de Verenigde Staten. Als ik hun verhalen kan gebruiken om een ander persoon of jonge atleet te helpen, doe ik dat zonder twijfel!
Tegen jonge LGBTQI-atleten zou ik zeggen: Neem je tijd en laat je door niemand opjagen om uit de kast te komen. Kom uit de kast omdat je dat wil en wees trots op wie je bent. Zorg dat je voor niemand je seksuele oriëntatie moet inperken omdat zij zich ongemakkelijk voelen. Het is niet jouw taak om anderen comfortabel te doen voelen, het is alleen jouw taak om dingen te doen die je gelukkig maken en om je een vrij persoon te voelen. Werk hard om de beste atleet te zijn die je kan zijn. Laat je spel en talent voor zichzelf spreken. Wees jezelf!
Ik weet wel dat er veel holebi-koppels zijn in Europa, maar het was de publieke affectie die ik niet zag. In die landen was het niet zozeer moeilijker om uit de kast te zijn, maar ik had het wel lastiger om mij op mijn gemak te voelen.