Charlotte

Triatlon is een vrij individuele sport, maar ik trainde zes jaar lang in een grote groep in Leuven. In die tijd had ik me nog niet geout, en ook daarna duurde het nog even vooraleer ik er zelf bij stilstond dat ik ook op meisjes viel. In de sportclub zit je immers in een omgeving waarin anders geaard zijn niet doorsnee is.

Van zodra ik samen was met mijn huidige vriendin, wist iedereen het. Want hoe meer je het verbergt, hoe meer awkward je het maakt voor jezelf. Ook mijn trainer is op de hoogte, maar er wordt verder niet veel over gesproken. Privéleven blijft privéleven. Al zei hij wel eens dat hij ziet dat het goed gaat met mij en dat mijn vriendin een positieve vibe in mijn leven gebracht heeft. Hij ziet dus dat ik gelukkig ben en dat dit mijn sport positief beïnvloedt.

In de triatlon krijg ik soms wel eens een domme vraag, meestal van de jongens. Maar dit is meer uit onwetendheid. Sommige jongens in de sport denken bijvoorbeeld dat mijn biseksualiteit een fase is. Dat is heel frustrerend. Volgens hen kan zo’n vrouwelijk iemand als ik niet op vrouwen vallen, maar zij hebben geen idee over mijn leven en wat mijn gevoelens zijn.

Uiteindelijk denk ik dat er veel meer mensen zijn die je respecteren voor wat je dúrft te doen, dan mensen die je disrespecteren voor wie je bent. En daar moet je je aan optrekken. In elk aspect van je leven zal je mensen hebben die kritiek hebben. Ligt dat aan de persoon die jij bent? Nee, dat ligt aan die mensen zelf.

Want hoe meer je het verbergt, hoe meer awkward je het maakt voor jezelf.

Als ik meedoe aan internationale wedstrijden valt op dat vooral de atleten uit de Oostbloklanden heel conservatief zijn. Zelfs bij mijn tattoos kijken ze raar en voel je dat ze over je roddelen. Maar ik blijf mezelf. Het kan maar helpen voor andere mensen binnen de sport, denk ik dan steeds.

 

Volg Charlotte op charlottedeldaele.efcitc.be en instagram.com/charlotte.jamie.d