Als kind was ik meteen in de ban van voetbal. Ik begon bij de jeugdploeg van SKL Doorslaar op 6-jarige leeftijd. Ik hou van deze sport omdat het kracht, techniek en tactiek combineert. “Het is maar tegen een balletje schoppen”, is het cliché dat veel mensen zeggen, maar er komt veel meer bij kijken. Momenteel speel ik bij FC Eksaarde, in derde provinciale. Verder tennis ik ook nog bij TC Reinaert en speel ook op recreatieve basis minivoetbal.
Ik kwam uit de kast toen ik 21 jaar oud was; gelijktijdig bij zowel mijn familie als vrienden. Mijn beste vrienden voetbalden ook en wisten het snel. Aan mijn andere teamgenoten heb ik het iets later gezegd, tijdens een kleedkamergesprek. Iedereen reageerde zeer positief. Voor hen was ik nog steeds dezelfde Matthias. Ik kan me niet herinneren dat ik negatieve reacties heb ontvangen. Het hielp dat ik op het veld een van de stevigste spelers was en ik lag ook goed in de groep. Mopjes zijn er wel, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee.
FINALIST MISTER GAY BELGIUM
Daarom doe ik nu mijn verhaal. Ik wil andere atleten tonen dat je coming-out ook positief onthaald kan worden, zelfs in het voetbal. En dat – eens je zelf vrede hebt met je geaardheid – er geen reden meer is om in de kast te zitten. Dat is ook de aanleiding voor mijn deelname aan Mister Gay Belgium. Het is meer dan een schoonheidswedstrijd; men kiest eigenlijk elk jaar een ambassadeur die een sociaal thema kan uitwerken. Ik zit nu bij de twaalf finalisten en op 1 juni gebeurt de uitreiking.
Op de finale zullen veertig mensen van mijn voetbalclub aanwezig zijn. Dat is hartverwarmend en het toont ook hoe goed ik aanvaard ben in mijn club. Ik hoop dat ik kan winnen omdat ik als Mister Gay nog veel meer slagkracht zal hebben om de drempels te verlagen voor jonge atleten in de sportclub. Ik wil mij inzetten om meer zichtbaarheid te creëren. Topsporters kunnen hierin een grote rol spelen, want ook al zijn ze zelf niet holebi of trans, het gewoon luidop vertellen dat je het oké vindt, kan ook enorm helpen.
NIET BESTRAFFEN, WEL SENSIBILISEREN
Ik geloof niet in het bestraffen van clubs wanneer spelers of supporters homofobe uitspraken doen. Matchen stilleggen, of boetes opleggen; het zal hen alleen maar triggeren. Sensibilisering en praten met clubs lijkt mij daarom veel nuttiger. Coaches kunnen ook een rol spelen: zij kunnen het onderwerp aanhalen of moeten op zijn minst tolerant zijn. Maar jongeren worden mondiger en dus heeft de coach steeds minder te zeggen. Daarom zijn medespelers het allerbelangrijkste. Als zij voor je opkomen, weet je dat je er niet alleen voor staat. Hun steun is heel belangrijk.
Om die reden lijkt het mij ook moeilijker als je een individuele sport uitoefent zoals tennis. Daar heb je geen team die je kan verdedigen, maar moet je het zelf doen. En het is altijd wat moeilijk om te weten hoe supporters of tegenspelers zullen reageren. Toch zijn er ook voordelen, je moet immers met weinig anderen rekening houden.
Toen ik jonger was, keek ik zelf op naar Robbie Rogers, de Amerikaanse voetballer die uit de kast kwam in 2013. Helaas outte hij zich ook pas laat in zijn carrière, maar het verhaal van zo’n atleet helpt enorm. Momenteel ken ik geen andere voetballers die al uit de kast zijn. Dus ook al win ik de titel van Mister Gay Belgium niet, ik zou al heel blij zijn mocht mijn verhaal iemand kunnen helpen om uit de kast te komen. Aan jonge sporters zou ik vooral zeggen dat je eerst de klik bij jezelf moet maken en dat je gewoon moet doen waar je je zelf goed bij voelt. De rest komt dan wel vanzelf! Geloof vooral in jezelf en wees trots op wie je bent.
___
Stemmen op Matthias kan via https://app.je/entry/73566
Je moet de stem wel nog eens bevestigen via mail, maar dit is slechts een minuutje werk, DOEN!
Volg Matthias op Instagram