Ik begon met ijshockey op 6-jarige leeftijd en was er meteen helemaal weg van. Op die leeftijd had ik al meerdere sporten uitgeprobeerd en toen ik hockey tegenkwam, was het liefde op het eerste gezicht. Al van toen ik 2 jaar was, kon ik ijsschaatsen, dus 4 jaar later met ijshockey beginnen was een logische stap.
Zodra ik besefte dat ik lesbisch was en het idee ook zelf accepteerde, kon ik het gewoon niet voor mezelf houden. Het is een deel van mij dat mijn dagelijkse leven beïnvloedt en ik vond dat de mensen om mij heen dat moesten weten. Ze zouden er vroeg of laat toch achter komen als ik met iemand begon te daten, dus ik dacht dat ik ze het dan maar goed op tijd kon vertellen, zodat ze tijd hadden om eraan te wennen.
Zo besloot ik op 16-jarige leeftijd om uit de kast te komen. Sport was zo’n groot deel van mijn leven en van wie ik ben, dus dat betekende dat veel van mijn vrienden ook gewoon mijn teamgenoten waren. Dus toen ik het begon te vertellen, was er geen onderscheid tussen het sportief en niet-sportief deel van mijn leven. Het leek gewoon normaal om het mijn team te vertellen toen ik het iedereen uit mijn omgeving vertelde. Veel van mijn teamgenoten en coach wisten het zelfs al voordat ik in de competitie speelde. Voor hen was het geen groot nieuws, er kwam dan ook maar weinig reactie op.
Ik speel op een niveau waarbij ik geen sponsors nodig heb, maar mijn vader betaalt mijn inschrijvingsgeld om naar deze school te gaan en voor dit team te spelen. Daarom was het moeilijk om bij hem uit de kast te komen. Hij kon zijn financiering gemakkelijk terugtrekken, waar ik mij toch veel zorgen over maakte. Ondanks die angst was mijn seksualiteit iets dat ik nooit kon verbergen, dus ik heb het hem toch verteld.
Als jonge atleet had ik graag de boodschap willen ontvangen: Sluit je ogen, haal diep adem en accepteer wat je zo lang hebt verdrongen. Er zijn zo veel holebi-atleten, het is niet zo’n groot issue als je denkt dat het is.
Want het is waar; er zijn veel holebi hockey spelers in de competitie en ook in mijn team. Het is zelfs vrij normaal geworden dat er holebi-atleten zijn in het ijshockey. Het is leuk om anderen te hebben in de sport die ervoor uitkomen omdat de focus er dan minder op gelegd wordt. Het wordt normaler omdat meer atleten ervoor kiezen om ervoor uit te komen.
Als je op het grasveld, ijs of plein staat is iedereen gelijk, dus speel met je hart! Vaak reageren mensen niet zo slecht als je denkt dat ze zullen doen.
Ijshockey bij vrouwen is erg accepterend als het gaat om homoseksuele spelers. Naar mijn ervaring is het waarschijnlijk een van de meest gaye sporten of het meest holebi-vriendelijk. Ik stel me voor dat de sport ook zo tolerant zou zijn tegenover transgender atleten, hoewel ik tot nu toe niet in een situatie ben geweest waar ik de acceptatie of niet-acceptatie van een transgender atleet kon zien. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik geloof dat het gemakkelijk zou worden geaccepteerd.
Tijden het opgroeien speelde ik veel verschillende sporten, en ik ervaarde wel enkele verschillen onderling. Terwijl softball stereotiep dé sport is waar je alle lesbiennes vindt, denk ik dat het eigenlijk moeilijker zou zijn om in sommige sportteams ervoor uit te komen dan in andere. IJshockey bij vrouwen is vrij open, maar ik vond het moeilijker om bij het roeien en veldloop uit de kast te komen. Ik ben opgegroeid in een vrij liberale stad, dus bijna niemand van mijn vrienden had een probleem toen ik ervoor uitkwam, maar de mentaliteit van elke sport is anders en leidt dus telkens tot een andere ervaring.
Bovendien vind ik het veel makkelijker om ervoor uit te komen in een teamsport dan in een individuele sport. Als je naar hogere niveaus gaat, is bij individuele sporten ieders aandacht op jou gericht. Dus als je ervoor uitkomt, en je coach is er niet mee eens, dan heb je op sportief vlak geen ondersteuning. In een team daarentegen is er een hogere kans dat er andere LGBTQI-atleten in je team zijn, waardoor er steun is wanneer je uit de kast komt. Ook wordt in een teamsport veel minder gefocust op de privélevens van spelers dan bij een individuele sport.
Het is leuk om anderen te hebben in de sport die ervoor uitkomen omdat de focus er dan minder op gelegd wordt. Het wordt normaler omdat meer atleten ervoor kiezen om ervoor uit te komen.
Maar ik denk dat het in de loop der jaren veel normaler is geworden dat er holebi-atleten op alle sportniveaus zijn. Ik merk zeker een evolutie met verloop van tijd. Het lijkt voor vrouwen makkelijker geworden om uit de kast te komen, terwijl ik denk dat het nog steeds erg moeilijk is voor mannen. Maar volgens mij verandert de mentaliteit nu meer bekende atleten beslissen om zich publiekelijk te outen.
Daarom heb ik altijd opgekeken naar een aantal grote LGBTQI-atleten. Het voetbalteam van de Amerikaanse vrouwen was altijd al mijn favoriet. Ik zie Megan Rapinoe, Abby Wambach en Ashlyn Harris graag bezig. Ze voetballen fantastisch en het is geweldig om LGBTQI-vertegenwoordiging te zien op zo’n hoog sportniveau.
Tegen een jonge LGBTQI-atleet wil ik zeggen: Wees onbeschaamd jezelf. Als je op het grasveld, ijs of plein staat, is iedereen gelijk, dus speel met je hart. Vaak reageren mensen niet zo slecht als je denkt dat ze zullen doen.
Dank je dat je de tijd hebt genomen om een deel van mijn verhaal te horen en ik hoop dat dit iemand de moed geeft om te zijn wie ze zijn, zonder zich zorgen te maken over wat andere mensen denken.
