Veel Britse atleten die in de spotlights staan, vermijden om hun persoonlijk leven openbaar te maken aan het grote publiek, maar ze kunnen echt een verschil maken als ze er eerlijk over zijn. Niet enkel voor jonge atleten maar ook voor hun ouders, grootouders, familie en vrienden.
Ik probeer nu meer zichtbaar te zijn dan toen, want ik wil een sociaal klimaat aanmoedigen waar andere jonge transatleten enthousiast kunnen zijn over hun beslissingen in plaats van schaamte of angst te voelen.
IJshockey bij vrouwen is vrij open, maar ik vond het moeilijker om bij het roeien en veldloop uit de kast te komen. De mentaliteit van elke sport is anders en leidt dus telkens tot een andere ervaring.
Ik sport op mijn best als ik mijn hoofd kan leegmaken en geen afleidingen heb. Als ik me zorgen moet maken over uit de kast komen, of over andermans opinie over mijn geaardheid enzovoort, dan maak ik geen kans om goed te spelen.
Ik vind het goed om aparte holebi-competities te hebben omdat het een veilige plaats is voor LGBT-atleten om te sporten.
Mijn moeders reactie was niet begripvol of liefdevol. Ze vertelde me dat ik niet op vrouwen viel en dat ik niet wist waarover ik sprak.
Als jonge atleet was ik zo bang. Ik wou dat ik iemand had die me toen vertelde dat alles wel goed kwam.
Iedereen van mijn vrienden en familie weet dat ik op vrouwen val. Ik vind het ook makkelijker zo, want als iedereen het weet, kan ik gewoon mezelf zijn en hoef ik mijn geaardheid niet te verbergen.
Het gaat je lukken, over een tijdje speel je bij de jongens als je dat wil.
Ik heb heel lang getwijfeld en zat lang in de ‘ontkenningsfase’. Eens ik het dan wist, vond ik dat ook echt moeilijk om te vertellen in mijn ploeg.